கடைசி இலை – பிறமொழிக் கதைகள்

- சுகன்யா ஞானசூரி 

மொழி பெயர்ப்பு என்பது மூலப் படைப்புக்கும் நாம் வாசிக்கும் மொழிக்கும் இடையிலான ஒரு அன்யோன்யத்தை உருவாக்குவது. கதையின் மாந்தர்களோடு இணைந்தே நாமும் பயணிப்பது. குறிப்பாக மூலப் படைப்புக்கு களங்கம் இல்லாமல் ஆதார ஸ்ருதியாக இருப்பது. 

பன்முக மேடை ஒருங்கிணைத்த க. சி. சிவகுமார் சிறுகதைப் போட்டியில் பங்குபற்றியிருந்தேன். பரிசும் பெற்றிருந்தேன். அதற்காக அனுப்பப்பட்ட பரிசுப் பொதியில் பல விலைமதிப்பில்லாத புத்தகங்கள் கிடைக்கப் பெற்றேன். அவற்றிலிருந்து மணிப்புரி கதைகளை வாசித்தபோது இந்தியாவின் ஒரு பகுதியினை அறிய முடிந்தது. இதேபோல் “கடைசி இலை” தொகுப்பை வாசித்து முடித்ததும் கன்னடத்துக்கும், கொங்கனிக்கும், பீகாருக்கும், குஜராத்துக்கும், வங்கத்துக்கும் ஏன் அமெரிக்காவின் மான்ஹட்டனுக்கும், க்ரீசுக்கும் போய்வந்தது போலிருந்தது. மூல மொழியில் அனைத்தையும் வாசிக்க முடியாத குறைகளை, மொழிபெயர்ப்பு இலகுவாக்கி இருக்கிறது. மொழிபெயர்ப்பாளர்களுக்கு நாம் கடமைப்பட்டுள்ளோம். எழுத்தாளர் மாதா இதனை சாத்தியமாக்கி உள்ளார். 

தொகுப்பில் முதலாவதும் கடைசியானதும் கதைகளான ஓ. ஹென்றியின் “தேவன் தந்த பரிசு” “கடைசி இலை” சிறுகதைகள் அன்பின் வெளிப்பாட்டை, மனிதர்கள் சக மனிதர்கள் மீது கொண்டுள்ள கருணையினை, ஒருவருக்கொருவர் கொண்டுள்ள மகத்தான காதலை, விட்டுக்கொடுப்பினை, தன்னம்பிக்கையினை குறைவான பக்கங்களில் நிறைவாக செய்துள்ளன. 

கன்னடத்தில் இருந்து யூ. ஆர். அனந்தமூர்த்தியின் “எதிர்பாராத சந்திப்பு” வேறு வேறு ஆண் பெண் இருவரும் எடுக்க இருக்கும் முடிவு எதிர்பாராத சந்திப்பில் மனம் மாறி அவரவர் வாழ்வுக்குத் திரும்புதல். லோகித் நாயக்கரின் “பாம்புக் குட்டியும் கொடூரத் தந்தையும்” மான் ஹட்டனில் வாழ்ந்தாலும் சாதிப் பாகுபாடு படுத்தும் பாடும், பெயரை மாற்ற எடுக்கும் முடிவால் இந்தியர்களின் சாதிய மனம் மாறிவிடுமா என்ற கேள்விகளை எழுப்புகிறது. குவெம்புவின் “கொத்தடிமை” கதை சுப்பன் எனும் பத்து வயது சிறுவனின் அதாவது கவுடர் எனும் பண்ணையின் கொத்தடிமையின் மரணம் என கன்னடத்தில் கதைகள் நல்ல தரத்துடன் எழுதப்படுகிறது என்பதற்கு சாட்சியாக உள்ளன. 

கொங்கனி மொழியிலிருந்து தாமோதர் மௌச்சாவின் “பார்க்கர்” இரண்டு சிறுமிகளூடாக இந்தியாவின் மிக முக்கியமான மாட்டுக் கறி அரசியலை இலைமறை காயாக அற்புதமாக சொல்லியுள்ளார். அதேபோல் சமீபத்தில் நிகழ்ந்த பெருந்தொற்றுக் காலத்தின் புலப்பெயர்வு அதனால் நிகழ்ந்த மரணங்கள், மக்கள் மனங்களின் இடைவெளிகளை, அடையாளம் தெரியாமலே இறந்தவர்களை புதைக்ககூட வழியற்று புலம் பெயர்ந்த மக்களின் வலிகளை பேசுகிறது “அது யாருடைய பிரேதம்?” சிறுகதை. பெருந் தொற்றுக் காலத்தை பேசும் மற்றுமொரு சிறுகதையாக உருது எழுத்தாளர் குல்சாரின் “ஆன்லைன்” கதை சிறுவர்கள் முதல் பெரியவர்கள் வரை அடைவுக் காலத்தில் நிகழ்ந்த மாற்றங்களையும், அறிவியல் வளர்ச்சியால் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட செயலிகளின் பயன்களையும், அது தற்காலத்தில் நிகழ்த்தி வரும் மாறுதல்களையும் சரியாக அவதானித்து எழுதியுள்ளார். குறிப்பாக ஆன்லைனில் நிகழும் திருமணங்கள், குடும்பம் நடாத்துதல் என பல்வேறு விடையங்களைப் பேசுகிறது. தமிழில் இப்படியான அடைவுக்காலக் கதைகள் வந்துள்ளனவா என்று தேடுகிறேன்.

மணிப்பூரி மொழியின் இம்போச்சா எழுதிய “தண்ணீர்” ஒரு அரசியலைப் பேசினால், ஓம் பிரகாஷ் எழுதிய “கொத்தடிமை ஜனநாயகம்” எனும் இந்திக் கதை மற்றோர் அரசியலைப் பேசுகிறது. ஹிமான்சி செலாட் எழுதிய குஜராத் கதையான “ஏழாவது மாதம்” மதக் கலவரத்தைப் பேசுகிறது. கொத்தடிமை ஜனநாயகம் பஞ்சாயத்து தேர்தலின் சாதியக் கொடூரத்தைப் பேசுகிறது. ஏழாவது மாதம் மதத்தைக் காரணம் காட்டி கர்ப்பிணிப் பெண்ணின் வயிற்றைக் கிழித்து சிசுவை எடுத்துக் கொல்லும் கொடூரத்தைப் பேசுகிறது. உண்மைச் சம்பவங்களை அடியொற்றிய கதைகளாக இவை இருக்கின்றன. 

கங்கா விமல் பிரசாத் எழுதிய இந்திக் கதையான “பயணிகள்” இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சை என்பதுபோல் ஒவ்வொரு தேசத்தவரும் மற்றொரு தேசத்தை நினைத்துப் பெருமைப்படுவதும், நேரில் செல்லும்போது நாம் அவ்வளவு மோசமாக இல்லை என சமாதானம் ஆகுவதும் போலானது. கிரேக்க நாட்டுக்கு சுற்றுப்பயணம் போகும் இந்தியக் குடும்பம் கிரேக்கத்தில் சந்திக்கும் வயதானவருடன் நிகழும் உரையாடல்களில் கிரேக்கத்தின் கலாசார சீர்கேடுகளும், பண்பாட்டுச் சிதைவுகளும் அப்பெரியவர் வாயிலாக இவர்களுக்கு கடத்தப்படுகிறது. இந்தியா குறித்து அவர் பெருமையாக கூறுகிறார். ஆனால் இந்தியக் குடும்பம் இந்தியாவின் சமகாலம் குறித்தும், மோசமான அரசியல் நிலைப்பாடு குறித்தும் அப்பெரியவருக்கு உண்மையைக் கூற முடியாமல் வெப்பியாரப்பட்டுத் திரும்புகின்றனர். 

   

      பினோத் கோஷலின் வங்கச் சிறுகதையான “குறுஞ்செய்தி” யார் என்றே தெரியாமல் உரையாடுகின்றன. இறுதியில் மகள் உரையாடியது தந்தையுடன் என்பது திருப்பமாகிறது. கைபேசிகளின் வளர்ச்சி ஒருபக்கம் குடும்ப உறவுகளைத் தொலைத்திருக்கிறது. அருகருகே இருந்தும் தனித்திருக்கச் செய்கிறது. பிறந்தநாள் பரிசாக தந்தை மகளிடம் ஒரு பரிசு கேட்கிறார். வெள்ளைத் தாளில் உன் தாய் மொழியில் ஒரு கடிதம் எழுதிக் கொடு என்கிறார். கடிதங்கள் எந்த அளவுக்கு மக்களை உணர்வுடன் வைத்திருந்தன என்பது இன்றைய தலைமுறைக்குத் தெரியாத ஒன்று. கடந்த காலத்தினரிடம் கேட்டால் விடிய விடியக் கதைகளாகச் சொல்வார்கள். 

இந்தத் தொகுப்பைப் போல் அரசியல் பேசும் கதைகள் சமகாலத்தில் தமிழில் எழுதப்பட்டுள்ளனவா என்ற கேள்வி (என்னளவில்) எழுவது தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாக இருக்கிறது. நல்லதொரு சிறப்பான மொழிபெயர்ப்பு வேலையினை பன்முக மேடை செய்திருக்கிறது. 

ஓ ஹென்றி சொல்வதைப் போல் கலையின் மதிப்பு அழகில் இல்லை. அதன் பயனில் உள்ளது என்கிறார். அரசியலை அழகியலுடன் முன்வைக்க முடியும் என்பதற்கு இத்தொகுப்பில் உள்ள கதைகளே சாட்சி.   

வெளியீடு: பன்முக மேடை 

விலை: ரூபாய் 250/-

சிறுபிராயத்து நினைவின் துளிர்ப்பு

 சிறுபிராயத்து நினைவின் துளிர்ப்பு

**************************************

ஈழத்தில் எனது சிறு பிராயத்தில் அதாவது ஏழு வயதாக இருக்கும் போது ஈழநாடு, ஈழநாதம், உதயன் மற்றும் வீரகேசரி போன்ற பத்திரிகைகளை வாசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டேன். அபோதுதான் எனது அப்பாவின் அப்பா கதிரன் மாணிக்கம் அவர்கள் (அவர் ஒரு பெரியாரிஸ்ட்) இராமாயணம் புத்தகத்தை அவருக்காக வாசிக்க வேண்டியிருந்தார். ஏனெனில் அப்போது அவர் வயது மூப்பின் காரணமாக நடக்க முடியாமலும், பார்வைக் குறைபாடுடனும் இருந்தார். அப்பப்பாவுக்காக வாசிக்கப் பழகிய பிறகுதான் எனக்கு நிறைய காமிக்ஸ் புத்தகங்கள், கதைப் புத்தகங்கள் வாங்கி வாசிக்கும் ஆவல் எழுந்தது. அச்சுவேலியில் இயங்கி வந்த வாடகை நூலகம் ஒன்றில் (சரியாக நினைவில் இல்லை யார் நடாத்தியது என்று) ஒரு ரூபாய், இரண்டு ரூபாய் என வீட்டில் வாங்கிச் சென்று புத்தகங்களை வாங்கி வருவதும், வாசித்து முடித்ததும் திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டு வேறு நூல்கள் வாங்கி வருவதும் என வாசிப்பு எனக்கு உணவை விடவும் மேலானதாக இருந்தது. வாசிப்புதான் என்னை இயக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. 

ஏன் இங்கே இதனைச் சொல்கிறேன் என்றால் இன்று (06.04.2025) காலையில் கமநிதாவின் “கசங்கிய மரம்” தொகுப்பினை வாசித்து முடித்ததும் எனது பால்ய காலங்கள் நினைவுக்கு வந்துவிட்டன. 

மார்ச் மாதம் இறுதியில் (30.03.2025) திருச்சி மாநகரில் தீ இனிது இலக்கிய இயக்கம் ஒருங்கிணைத்த நான்கு புத்தகங்களுக்கான அறிமுக நிகழ்வில் கும்பகோணம் நகரில் இருந்து வருகை தந்து சிறப்பித்த சொல்வெளி அமைப்பின் தோழர் பாரதி மோகன் அவர்கள் ஐந்தாம் வகுப்புப் படிக்கும் எனது மகளின் கரங்களில் தந்து சென்றார். 

நான் ஒன்பதாவது படிக்கையில் வெண்ணிலா பற்றிய கவிதையே எழுதினேன். கமநிதாவும் வெண்ணிலவு பற்றிய கவிதையிலேயே துவங்கியுள்ளார். இது இன்னும் கூடுதல் ஈர்ப்பினை எனக்குள் ஏற்படுத்தியது. ஆறாம் வகுப்பில். எவ்வளவு திறமை, எவ்வளவு அவதானிப்பு, எவ்வளவு புத்திக் கூர்மை. ஒவ்வொரு கவிதையிலும் தனித்துவம் மிளிர்கிறது.

தந்தை ஒரு கவிஞர் என்பதால் இது சாத்தியமாகியது என்றெல்லாம் சொல்லிக் கடந்துவிட முடியாது. அதுவொரு தவறான புரிதலை உருவாக்கும். குழந்தையின் இந்த ஆர்வத்தினை நாமே முளையில் கிள்ளி எறிவதற்கு இணையானது. 

நாற்பது கவிதைகள் கொண்ட இத்தொகுப்பில் அழகழகாய் படங்களையும் தேர்வு செய்துள்ளார். முதல் கவிதையிலேயே பெரிய வினாவுடன்தான் நம்மை உள்ளேகச் செய்கிறார். அதேபோல் குழந்தைமைக்கே உரித்தான குறும்புத்தனம் கொண்ட கவிதையையும் தந்துள்ளார் பக்கம் 39, 53 கவிதைகள் இதற்கு சாட்சி. காகிதப் பூவினைக் கொண்டு தேனியை ஏமாற்றுவதாக நினைத்தாலும் தேனீ அமராமல் பறந்து விடுவதனை பார்த்து அழவோ, கோவமோ கொள்ளாமல் குதூகலிக்கிறார். இது கண்ணாமூச்சி விளையாட்டு போன்று அமைகிறது. 

பக்கம் 43, 59, 67, 71 கவிதைகள் நல்ல எள்ளல் தொனியில் அமைந்துள்ள கவிதைகள். எள்ளல் தொனி இயல்பாக கவிதையில் அமரும்போது நம்மை சிந்திக்கச் செய்கிறது. இந்தக் கவிதையை வாசித்துப் பாருங்கள்...

“கடற்கரையில் 

சுடச்சுட சுண்டல் கட்டித்தந்த 

செய்தித்தாளில் 

ஆறிப்போன செய்திகள்” சமூக ஊடகங்கள் இப்படித்தான் ஆறிப்போன செய்திகளை பரபரப்பாக்கி தந்து கொண்டிருக்கின்றன. 

பக்: 23, 29 கவிதைகள் சமூகத்தின் மீதும், சுற்றுச் சூழல் மீதும் கவிஞருக்கு உள்ள அவதானிப்பைச் சுட்டுகின்றன. 33 ஆம் பக்கத்தில் உள்ள கவிதை காகிதத்துக்கும் தூரிகைக்கும் இடையிலான போரில் அழகிய ஓவியம் பிறந்துள்ளதாக பிரகடனம் செய்கிறார். 

“வால் முளைத்த பட்டம் 

காற்றின் 

திசைவழிப் பறவை” 

இந்தக் கவிதை நல்ல கவித்துவத்திற்கான சிறந்த உதாரணம். மேலும் 

“காகிதத்தில் செய்த 

ரோஜாவில் வீசியது 

பச்சை வாசம்” என்ற கவிதை என் மனமெங்கும் கமநிதாவின் கவித்துவ வாசத்தை நிறைத்திருக்கிறது. பெரியவர்களை விடவும் குழந்தைகளிடம் படைப்பின் கூர்மை தனித்துவமாக மிளிர்கிறது. 

“வெற்றுக் காகிதமாய் 

குழந்தைகள் 

கிழித்து அவரவர்களுக்கான 

பொம்மைகளை செய்துகொள்கிறார்கள் 

பெற்றோர்கள்” என கமநிதா பெற்றோர்களைச் சாடுகிறார். உண்மைதான் குழந்தைகளை குழந்தைகளாக பெற்றோர்கள் வளர விடுவதேயில்லை. கமநிதா போன்ற குழந்தைகளே இன்றைக்கு சமூகத்துக்கு அவசியம் வேண்டும். 

இதுபோல் இன்னும் சிறந்த கவிதைகளைப் படைக்க, வாழ்வில் சிறக்க வாழ்த்தி மகிழ்கிறேன் அன்பு மகளே.

வாழ்த்துகளுடன் 

சுகன்யா ஞானசூரி.

06.04.2025.        

நூல்: கசங்கிய மரம் 

ஆசிரியர்: கமநிநிதா 

பதிப்பகம்: பரிதி பதிப்பகம் 

விலை: ரூ 120 

வெளியீடு: டிசம்பர் 2024.

தொடர்புக்கு: 72006 93200

ஆங்கரை பைரவியின் என்னிடம் கொஞ்சம் காஞ்சுருட்டான் இருக்கிறது

ஆங்கரை பைரவியின் என்னிடம் கொஞ்சம் காஞ்சுருட்டான் இருக்கிறது தொகுப்பின் மீதான வாசிப்பினை முன்வைத்து. - சுகன்யா ஞானசூரி 

"நதிக்கரை நாகரிகங்களில் 

சிறந்த இனவழி வந்தவர்களில் 

கடல்வழி கடந்தபோது 

அகதி என்றழைக்கப்பட்டவர்களில் 

நானும் ஒருவன்" 

என்ற எனது நாடிலி கவிதையிலிருந்து தொடங்குவதே இக்கவிதைத் தொகுப்புக்கு நான் செய்யும் மரியாதை ஆகும். ஏனெனில் கடலோடு வாழ்ந்த எங்களுக்கு நதியின் சலசலப்பை செவிமடுப்பதில் ஒரு அலாதி இன்பம். வாழ்வெனும் நாணயத்தின் இரு பக்கங்களைப்போல் எப்போதும் ஓயாமல் இரைந்து கொண்டிருக்கும் நதியும் கடலும் ஏதோவொன்றை கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கின்றன. அப்படித்தான் இந்தத் தொகுப்பினுள் என் கைபிடித்து அழைத்து வந்தது ஒரு கவிதை. 

"நதிக்கரைகளில் நடந்த எங்களின் வாழ்க்கை 

இருண்டு கிடக்கிறது...

நடக்க முடியாத நதிக்கரைகள்"(பக்: 44) 

அவைகள் முடமாகிப் போனதிற்கு நம் ஆலை முதலாளிகளின் நாணயமற்ற இச்செயலை நாசுக்காக பதிவிடுகிறார் இப்படியாக 

"அரசு வரைபடம் சொல்கிறது 

நதி 

ஆலைக் கழிவுகளின் 

சாக்கடையென." பக்: 43)

ஆங்கரை: திருச்சி - இலால்குடி சாலையில் அமைந்துள்ள அழகிய கிராமம். காவிரியின் கிளை நதியான கொள்ளிடத்தின் கரையில் அமைந்துள்ள கிராமம். வாழை சாகுபடி எப்போதும் இருக்கும். முதன்முதலாய் வாழை திரைப்படம் பார்த்ததும் விகடன் தடம் நேர்காணலில் இரண்டு வாழைத் நார்களை சும்மாட்டில் சுமந்து நின்ற தோழர் பைரவியே எனக்கு நினைவிற்கு வந்தார். சிவனைந்தன் எனக்கு பைரவியாகவே தெரிந்தார். தன் உழைப்பில் உண்மையாக இருக்க வேண்டும் என்ற உறுதிமிக்க நல்ல மனிதர். சொம்படித்திருந்தால் திருச்சியின் முக்கிய பெரும்புள்ளியாக இந்நேரம் வலம் வந்திருக்க வேண்டியவர். ஆனால் அதை அவர் புறங்கையால் தள்ளிவிட்டு இதுதான் நான், இதுதான் என் வழி என அமைதியாக வாழ்ந்து வரும் அகிம்சாவாதி. கோபம் வருகையில் சொற்கள் சாட்டைகளாக வீசிக்கொ(ல்)ள்ளும். 

இனிக் கவிதைகளுக்குள் செல்வோம்....

"இப்போது 

களத்தில் இருக்கிறேன் 

போட்டிக்கு வருகிறவர்கள் 

வரலாம் (பக்: 9) 

இனி ஒருபோதும் திரும்பி வரமாட்டார், உடைந்து போய் ஓரமாக மூலையில் குந்திவிட்டார் என்ற எதிரிகளின் ஏளனப் பேச்சுக்களுக்கு அறைகூவல் விடுக்கும் முகமாக இருக்கிறது. 

"உண்மையை மட்டுமே 

உள்வாங்கும் 

ஒலிவாங்கி என்றிருந்தால் 

கழிப்பறையில் மட்டும்தான் 

ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும் 

உன் குரல்"  (பக்: 38)

என அரசியல்வாதியின் கபடப் பேச்சுக்களை எள்ளி நகையாடுகிறார். அரசியல்வாதிகளுக்கு உள்ள பல முகங்களுக்கு இத்தொகுப்பில் நிறையக் கவிதைகள் இருக்கின்றன. அதேபோல் இலக்கியவாதியின் கையூட்டு பற்றிய எள்ளலாக "ஒன்லி கூகுள் பேதான்' என்ற கவிதையைக் குறிப்பிடலாம். போகிற போக்கில் இசைஞானிக்கும் ஒரு கொட்டு வைத்து விடுகிறார் இப்படியாக 

"ஆர்மோனியம் தந்த 

அத்தனை இசைகளையும் 

ஒரு ஜால்ரா 

விழுங்கிக் கொண்டது' (பக்: 38)

இரும்புப் பெண்மணிக்கும் இரண்டு கவிதைகளை இத்தொகுப்பில் மானசீகமாக பதிவு செய்துள்ளார். 

"அவன் மந்திரச் சொற்களில் மயங்கி 

தம்பிகளும் படகில் ஏறிக் கொள்கிறார்கள்...

...

கடலில் தத்தளிக்கும் 

என் பெயரைக் கேட்டீர்கள் 

சொல்ல மறந்து விட்டேன் 

என் பெயர் விஜயலட்சுமி" (பக்: 99) 

என்ற கவிதை யாருக்கானது என்பதை நான் சொல்லித்தான் தெரியவேண்டும் என்பதில்லை. 

ரெங்கசாமியும், ராமசாமியும் :

ராமசாமி விழிப்பில் இருப்பதால்தான் ரெங்கசாமி ஆனந்த சயனத்தில் பாதுகாப்புடன் உறங்குகிறார் இல்லையா. அப்படியான மதநல்லிணக்கம் கொண்ட காவிரிக்கரை இது. சொர்க்கவாசல் திறப்பு குறித்த தந்தை தனையன் உரையாடல் இதற்கு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. "யோவ் ராமசாமி" ஒரு புதிய திறப்பினை கூறும் கவிதை. 

"பிட்டுக்கு 

மண் சுமக்க வந்தாய் 

பிள்ளைக்கறி 

கேட்டு வந்தாய் 

 பீ அள்ள வரமாட்டாயா"? (பக்: 54) 

"மலக்குழியில் விழுந்த 

என் தாத்தன் 

கதறியபோது மட்டும் 

எந்த வீட்டில் வெண்ணையை 

நக்கிக் கொண்டிருந்தாய்? (பக்: 48) 

என மாமன் மச்சான் கடவுள்களிடம் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு எப்போதும் அமைதியே பதிலாக இருக்கிறது. மலக்குழி மரணங்களுக்கு நிவாரணத்தைத் தவிர அரசாங்கத்திடமே தீர்வு எட்டாமல் தொடர்கிறது இன்றைய அறிவியல் வளர்ச்சி பெற்ற நவீன காலத்திலும். ஏனென்று கேட்க நாதியற்ற விளிம்பு நிலைச் சமூகம்தானே பலியாடுகளாகின்றனர். 

மதவாதிகளுக்கு, இனவாதிகளுக்கு, துரோகிகளுக்கு, அரசியல்வாதிகளுக்கு, உறவுமுறை பாராட்டி ஏமாற்றுவோருக்கு என நிறையவே காஞ்சுருட்டான்களை கவிதைகளுக்குள் கண்ணிவெடியாய் வைத்திருக்கிறார். அக்கம் பக்கம் (பக்: 95) கவிதையில் ரொமான்ஸ் இருக்கிறது. இயற்கை மீதான கனிவும், அக்கறையும் நிறைந்து இருக்கிறது. 

"மிஸ் யூ" (பக்: 85) கவிதை காதல் கோட்டை காலத்துக்கு முன்பானதாக இருப்பினும் இப்போதைய காலத்தில் இது இளைய தலைமுறைகளின் போக்கினை கூர்ந்து அவதானிக்க வேண்டிய அவசியத்தை,  மகளின் நாசுக்கான உரையாடல் வழி கவிதை ஒரு விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துகிறது. "ஒன்லி கூகுள் பேதான்'" கவிதை சமகாலத்துக்கான டிஜிட்டல் சமூகத்தின் போக்கினை படம்பிடிக்கிறது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக நகைச்சுவை உணர்வு அதிகமாக இக்கவிதைகளில் நிறைந்து இருக்கிறது. 

இத்தொகுப்பில் "ஒவ்வாமை" (பக்: 13) கவிதை மட்டும் மிகைப்படுத்தப்பட்ட காட்சிகளால் புனைவுத்தனமாக துருத்திக் கொண்டிருக்கிறது. ஒருவேளை இதில் இந்தி என்பதற்குப் பதிலீடாக சாதி என்பதை வைத்து யாத்திருந்தால் ஒரு அருமையான கவிதைக்கான படிமமாக அமைந்திருக்கும் என்பது எனது வாசிப்பின் புரிதல். சில எழுத்துப் பிழைகள் அல்லது தட்டச்சுப் பிழைகளாகக் கூட இருக்கலாம். இவற்றை கொஞ்சம் ஊன்றிக் கவனித்திருக்கலாம். மேலும் கவிதைகளின் வடிவமைப்பில் கூடுதல் கவனமும் தேவைப்படுகிறது. இவற்றையெல்லாம் அடுத்த பதிப்பில் சரி செய்வீர்கள் என நம்புகிறேன். 

இறுதியாக: 

பிச்சை எடுப்பேன் 

உங்களிடம் அல்ல 

உங்கள் முன்பும் அல்ல 

பிறழ்வு நிலையில் 

கதறி அழுவேன் 

உங்களிடம் அல்ல 

உங்கள் முன்பும் அல்ல 

ஆனால் ...

வாழ்ந்து காட்டுவேன் 

உங்களிடமும் உங்கள் முன்பும். (பக்:100) 

ஒரு படைப்பாளனுக்குரிய அத்தனை சுயமரியாதையும், கர்வமும் இக்கவிதைக்குள் அடங்கியுள்ளன. இதுதான் பைரவி. பைரவிதான் இக்கவிதை. படிக்கின்ற ஒவ்வொருவருக்கும் காஞ்சுருட்டானின் (செந்தட்டி, காஞ்சுண்டி) நமைச்சல் ஏதோவொரு இடத்தில் இருந்தே தீரும். அப்படி இல்லை என்பவர்கள் முதல் கல்லை எறியும் பாக்கியசாலி ஆவீர்கள். 

நூல்: என்னிடம் கொஞ்சம் காஞ்சுருட்டான் இருக்கிறது 

ஆசிரியர்: ஆங்கரை பைரவி 

பதிப்பகம்: செவ்வி வெளியீடு 

விலை: ₹ 150

தொடர்புக்கு: 9976350636

சீராளனுக்கு வழங்கப்பட்ட சீர்மிகு விருதும் சீராளனின் சீரான செவ்வியும்

 

சீராளனுக்கு வழங்கப்பட்ட சீர்மிகு விருதும் சீராளனின் 

சீரான செவ்வியும்

– சுகன்யா ஞானசூரி.

இரா. விஜயன் அவர்களால் எடுக்கப்பட்ட நேத்தாஜி முதல் பொதிகைச் சித்தர் வரை எனும் செவ்வி பல்வேறு திறப்புகளையும், புதிய தேடுதல்களையும் மேற்கொள்ளச் செய்யும் அற்புதமான நூல். சீர் வாசகர் வட்டம் வழங்கிய சீர் விருது நிகழ்வில் அனைவருக்கும் இலவசமாக வழங்கபப்பட்ட சிறு பிரதி. கடுகு சிறுத்தாலும் காரம் குறையாது என்பதற்கு இணையாக நாற்பத்தெட்டு பக்கங்களில் அளவான கேள்விகளால் நிறைவானதும், தெளிவானதுமான பதில்களால் அமைந்திருப்பது சிறப்பு. அன்றைய நாளில் இரவுப் பணி என்பதால் நிகழ்வில் என்னால் கலந்துகொள்ள இயலவில்லை. ஆனாலும் தோழர் அரசெழிலன் அவர்கள் இந்நூலினை எனக்கு அனுப்பித் தந்தார். அவருக்கு என் நெஞ்சார்ந்த நன்றி.

இந்நூலினை இன்று (09.07.2024) வாசித்து முடித்தபோது அரைநூற்றாண்டுக்கு முன்னால் நானும் பயணித்து திரும்பியதைப் போலிருந்தது எனலாம். (ஏற்கனவே பேராசிரியர் வீ.அரசு அவர்கள் எழுதிய தோழர் பொதிய வெற்பனின் அரை நூற்றாண்டுப் பயணம் எனும் குறுநூலும் உண்டு. இது உலகத் தமிழ் பண்பாட்டு மையம் விருது அமைப்புக்கு வீ.அரசு அவர்கள் எழுதிய கடிதம் என்பதும் அறிய முடிகிறது பக்கம்: 48). பல தலைவர்கள், பல்வேறு அமைப்புகள், தொடர் செயல்பாடுகள், வெளியீடுகள், தோழமைகள், முரண்பாடுகள், போராட்டங்கள் என பல்வேறு விடையங்களை நதியின் போக்கில் சொல்லிச் செல்லும் பொதி அய்யாவின் நினைவாற்றல் மலைப்பாக இருக்கிறது.

முனைவன் இதழ் ஆரம்பித்து சிலிக்குயில் வரையில் அவரது செயல்பாடுகள் இன்றைய தலைமுறை அறிந்துகொள்ள வேண்டிய முக்கியமான அம்சங்கள் எனலாம். ஈழத்து படைப்புகளை அறிமுகம் செய்ததில் சிலிக்குயிலின் செயல்பாடு அளப்பரியது. ஜெயமோகன் உடனான கடிதப் போக்குவரத்து பக்:25, ரவிக்குமார் உடனான முரண்பாடு பக்:24, அ.மார்க்ஸின் இஸ்லாமியச் சார்பு, பொதியின் சித்தர் நிலைப்பாடு என பல்வேறு அம்சங்களுடன், புதுமைப் பித்தனைக் கண்டடைந்ததும், பிரேமிளை கண்டடைந்ததும், அருட்பா மருட்பா யுத்தத்தின் பின்னணியும், இலக்கிய ரசனையும், விமர்சனமும், விண்ணப்பித்துப் பெறும் விருதுகளுக்கு கண்டனம் செய்து சுயமரியாதை அரசு இந்த நிலையை மாற்ற வேண்டும் என குரல் கொடுத்ததும், கலைஞரின் எதிர்பார்ப்பும், ஆனைமுத்து அய்யாவின் பதிலும், தமிழ்தேசியம், பொதுவுடைமை, தலித்தியம், திராவிடம் என பல்வேறு அமைப்புகளின் செயல்பாடுகளும், அவற்றின் முரண்பாடுகளும் என பல்வேறு விடையங்களை தெளிவான பார்வையில் முன்வைக்கிறார். தமுஎகச அமைப்பிலிருந்து வெளியேறியபோது முன்வைக்கப்பட்ட குற்றச்சாட்டுகள் நகைப்புக்குரியது. தொகை நூல்களின் பெரும்பணி அளவிட முடியாத ஒன்று.     

கடந்த காலத்தை வாசிப்பதும், சமகாலத்தை வாசித்து எழுதுவதும் எதிர்காலத்தில் பேரும் புகழோடும் இருப்பதற்கு மட்டுமல்ல. இப்புவி இன்னும் எத்தனை காலங்களுக்கு இருக்கும்மட்டும் நம் மொழி, பண்பாடு, வாழ்வியல் என்பன மீட்டுருவாக்கம் செய்ய ஏதுவாக அமையும். அந்த மொழி சீரும் சிறப்புமாக அமையும் என்பதன் பொருட்டுமே என்பது என் எண்ணம். இப்படியான ஒரு விடையத்தையே பொதி அய்யா எவ்வித சமரசமும் இன்றி செயல்படுத்தி வந்துள்ளார். இவரைப் போன்றவர்கள் இப்போது சொற்பமே.

படித்தவன் சூதும் வாதும் செய்தால் போவான் போவான் ஐயோ என்று என்பதில் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை. ஏனெனில் கல்விப்புலம் எவ்வாறு இருக்கிறது என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. கல்விப் புலங்களில் இருப்பவர்கள் செய்ய வேண்டியவற்றை தனி ஒருவனாக பொதி அய்யா செய்திருக்கிறார். இந்நூலில் கல்விப்புலத்தில் சூது, வாதோடு செயல்பட்டவர்களை சுட்டிக் காட்டவும் தயங்கவில்லிலை.

தோழர் பொதிய வெற்பனின் அரை நூற்றாண்டுப் பயணம் நூல் குறித்து நான் முன்னர் சொல்லியது போலவே “எந்த ஒன்றிற்குள்ளும் அடைக்க முடியாத பேராளுமை” என்பது போலவே. சீராளனுக்கு வழங்கப்பட்ட சீர்மிகு விருதும் சீராளனின் சீரான செவ்வியும் என்பதும் இந்நூலுக்கு பொருத்தமாகிறது. நீங்களும் வாசித்துப் பாருங்கள்.

 

வெளியீடு: சீர் கலை இலக்கிய விழா 2024 சிறப்பு வெளியீடு

விலை: ரூபாய் 30 

சீரான அவதானிப்பு

 விருது வழங்கும் எல்லா அமைப்புகளும் விருதாளர்களை சீர்தூக்கிப் பார்த்து வழங்க வேண்டும் என்ற முதல் செய்தியை சீர் வாசகர் வட்டம் எம் மூப்பன் Pothi ஐயாவுக்கு விருதினை வழங்குவதனூடாக அறிவிக்கிறது. இதுவே நல்ல துவக்கம். எந்த ஒன்றிற்குள்ளும் அடைக்க முடியா பேராளுமைக்கு சீர் வாசகர் வட்டம் சரியான தெரிவாக முதல் விருதினை அறிவித்திருப்பது பெருமகிழ்ச்சி. ஐயா பொதியவெற்பன் அவர்களுக்கும் சீர் வாசகர் வட்டம் தெரிவாளர்களுக்கும் மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள் 💐 தொடரட்டும் இந்த அறப்பணி.

விருது வழங்குவோரின் குறிப்பு கீழே

சீர் வாசகர் வட்டம்

இலக்கிய விருது - 2024

கலை, இலக்கிய, தத்துவத் தளத்தில் தனித்தமிழ் இயக்கம், பெரியாரியம்,  இடதுசாரியம்  என்று பரந்துபட்ட பல்வேறு வகைமைகளில்  அரை நூற்றாண்டுக்கும் மேலாய் அரசியல் உணர்வோடு தீவிரமாய் இயங்கி வருபவர்.

1980களில் 'முனைவன்' காலாண்டிதழ் மூலம் தன் சிற்றிதழ் பயணத்தைத் தொடங்கியவர். 'சிலிக்குயில்' வெளியீடுகள் மூலம் கலகக்குரல்களை கூர்மையான விமர்சன நூல்களை வெளியிட்டவர்.  'புதுமைப்பித்தமும் பிரமிள் சித்தமும்', 'திராவிட இயக்க ஒவ்வாமை நோயிலிருத்தல்', 'கருமை செம்மை வெண்மையைக் கடந்து', 'தமிழின் நிறமும் ஆரியவர்ணமும்' உள்ளிட்ட இருபதுக்கும் மேற்பட்ட நூல்களின் ஆசிரியர். 

தான் கொண்ட கொள்கைக்கான களத்தில் புறமுதுகிடாத போர்வீரர். தமிழில் தனித்த எழுத்துநடைக்குச் சொந்தக்காரர். ஆழ்ந்த வாசிப்பும் நுண்ணிய விமர்சனப்பார்வையும் கொண்டவர். விமர்சன உரையாடல் கலையில் வல்லவர். இன்றும்கூட நவீன ஊடக முகமாக இருக்கிற முகநூல் போன்றவற்றில்  வலதுசாரி இந்துத்துவ குழுக்களின் உளறல்களுக்கும் வரலாற்றுத் திரிபுவாதங்களுக்கும் ஆதாரங்களோடு மறுப்பு எழுதி சிம்மசொப்பனமாக திகழ்பவர்.  நேர்மையாளர். காலஓட்டத்தில் தேங்கி விடாமல் கருத்துச்செறிவோடு நதியாய்ப் பயணித்துக் கொண்டிருப்பவர். இத்தனை  சிறப்புகளுக்கு  உரியவரான எழுத்தாளர்  தோழர் பொதியவெற்பன் அவர்களுக்கு சீர் வாசகர் வட்டம் தனது முதல்  இலக்கிய விருதை அளிப்பதில் பெருமை கொள்கிறது.

விருது விழா நடைபெறும் தேதியும் இடமும் பின்னர் அறிவிக்கப்படும். நன்றி.

வாழ்த்துகளுடன் 

சுகன்யா ஞானசூரி 

தமிழ், தமிழடையாளம்

#நன்னூல் இதழில் வெளியாகியுள்ள தமிழவனின் சிறப்புக் கட்டுரையானது தமிழ்த் தேசியத்தைக் கோருபவர்கள் கூனிக்குறுகி நிற்பதா? அல்லது மார்தட்டிப் பெருமை கொள்வதா? என்ற கேள்வியை முன்வைக்கிறது. சமகாலத்தில் பெரியாரின் தேவை என்ன என்ற கேள்விக்கும் சிறப்பான பார்வைகளை பதிலாக வைத்துள்ளார். பெரியாரை கடவுள் மறுப்பாளராக, பிரச்சாரகராக மட்டுமே குறுக்கிப் பார்க்க வைத்திருக்கிறோம். ஒரு தத்துவவாதியாக, தமிழின் தனித்த சிந்தனையாளராக காணத் தவறியதையும், அறிஞர் அண்ணாவின் "சிந்திப்பீர்" என்ற சொல்லின் குறியீட்டு விளக்கம் இன்றைய மேடைப் பேச்சுக்களில் காணாமல் போனதன் அரசியலில் தனிமனித சிந்தனையற்ற கும்பல் மனப்பான்மைகளின் பெருக்கமும் அதன் உளவியல் வெளிப்பாடுகளை ஜெர்மனியின் மார்க்சிய மனிதாபிமானி உளவியல் நிபுணர் வில்ஹெல்ம் ரைக் எழுதிய 'பாசிசத்தின் கும்பல் உளவியல்' எனும் நூல் கொண்டு ஹிட்லரின் இயக்கத்தின் வளர்ச்சியை சுட்டிக்காட்டி விபரிக்கிறார். 

பல்கலைக்கழகங்கள் தமிழரின் இருபது நூற்றாண்டு வரலாறை எழுதத் தவறியதையும், அதனை எழுத அவர்களைப் பணிக்காததும் தவறான கருத்து திரிபுவாதங்கள் தோன்றுவதையும், ஜே.என்.யு போன்ற அறிவுசார் தளத்தைக் கண்டு பாசிசம் பயப்படுவது போல் தமிழகத்தில் எந்தப் பல்கலைக்கழகமாவது இருக்கிறதா? குறிப்பாக தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம் இதனைச் செய்யத் தவறியதை அறிவுஜீவிகளின் குடுமிப்பிடி சண்டைகளும், பதவி மோகங்களும் படுத்தும் பாடுகளினூடாகச் சுட்டிக் காட்டுகிறார். 

பெரியாரின் மண்ணில் சாதியம் மெல்ல மறைந்து வரும் வேளையில் சாதியச் சங்கம் தன்னை அரசியல் கட்சியாக்கி சாதியை மீண்டும் வளர்த்து பெரியார் முகத்தில் கரியைப் பூசியதை சுட்டிக்காட்டும் இடத்தில் நாம் வெட்கப்படுவதைத் தவிர வேறில்லை.  அதேபோல் ஈழ அரசியல் தோற்கடிப்புக்குப் பின்னால் உள்ள வெற்றுக் கூச்சலிடும் வாய்சவடால் தலைமைகளும், கோடரிக் காம்புகளும் காரணகர்த்தாக்களாகியதையும் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

காட்சிப் பண்பாட்டின் குழந்தைகளாக தலைவர்களின் சிந்தனையே நம் சிந்தனை, தலைவர்களின் மேடைப்பேச்சே நம் பொன்மொழி என்ற போக்கை பிரெஞ்சு சமூகவியல் நிபுணர் பியர் பூர்தியூ ஆய்வுகள் கொண்டு விளக்குகிறார். குமரி முதல் சென்னை வரை இந்தப் போக்கு ஒவ்வொருவரிடமும் உருவாகியுள்ளதையும், கர்நாடகத்திலும், கேரளத்திலும் இந்தப் போக்கு மட்டுப்பட்டு தனிமனித அறிவுசார் சிந்தனை வளர்ந்திருப்பதையும் ஒப்பிட்டு விளக்குகிறார். காட்சிப் பண்பாடு நம்மை கேளிக்கை மிகுந்த வாழ்வுக்குள் தள்ளியுள்ளது என்றால் மிகையாகாது.

மொத்தத்தில் பத்துப் பக்கம் கொண்ட இக்கட்டுரை "தமிழ் வாழ்க" என ஒலியெழுப்பிக் கொண்டிராது வளரும் தலைமுறை தமிழ், தமிழ்த்தேசியம் என்பவற்றை பேசுவதற்கு முன்பு தமக்கான வரலாற்றை உண்மையுடன் எழுதிய பிறகு கோரலாம் என்பதை அழுத்தம் திருத்தமாக முன்வைக்கிறது. சிறந்த இக்கட்டுரையை தவறாமல் வாசியுங்கள்.

- சுகன்யா ஞானசூரி

30/09/2022

இதழ்: நன்னூல்

விலை: ₹100 (தனி இதழ்)

தொடர்புக்கு: 86104 92679, புலன எண்: 99436 24956. 

தமிழ்நாட்டில் ஈழ அகதிகளும் அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைப்பாடுகளும்

 

தமிழ்நாட்டில் ஈழ அகதிகளும் அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைப்பாடுகளும் 

(ஒரு அகதியின் ஒப்புதல் வாக்குமூலம்) - சுகன்யா ஞானசூரி.

காலம்தான் எவ்வளவு வேகமாகச் சுற்றிக் கொள்கிறது. ஒரு சொடக்குப் போடுவதற்குள் காலம் கடந்து விட்டதைப் போலிருக்கிறது நினைவின் தாழ்வாரத்தில் கடந்த காலம். பொங்குமாக்கடலின் அலை நுரைகளில் உப்புக் கரிப்பை வாழ்வு சுவைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. அத்தனை விரைவாக நாம் நாடு திரும்பிவிடுவோம் அதுவரையில் உயிரைத் தக்கவைக்க ஒரு பாதுகாப்பான நிலம் தேடிப் புறப்பட்ட பாதங்கள் முப்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகவே இங்கு தங்கிவிட்டன இல்லை வேர் விட்டன என்பதே பொருத்தமாகும். "நம்புங்கள் தமிழீழம் நாளை பிறக்கும் நாட்டின் அடிமை விலங்கு தெறிக்கும்" என்ற வார்த்தைகள் நீர் மேல் எழுத்தாய்க் கலைந்து போனது. நிம்மதி தேடிப் புறப்பட்ட இவ்வாழ்க்கை நிர்கதியாகி நிற்கிறது. இன்னும் எத்தனை காலத்திற்கு இந்த துயர்பட்ட வாழ்வென்றே மூன்றாம் தலைமுறையும் கேள்வி கேட்கத் துவங்கிவிட்ட பின்பும் அனைவரின் கள்ள மெளனங்கள் புரியாத புதிராகவே உள்ளது. இது என் ஒருவரின் குரல் மட்டுமல்ல தமிழகத்தின் இருபத்தெட்டு மாவட்டங்களில் உள்ள நூற்றி ஆறு முகாம்களின் எழுபதாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட மக்களின் ஒட்டுமொத்தக் குரலாகவே உள்ளது. இங்கு அகதிகள் என்போர் ஒரு தனிப்பட்ட மதம் சார்தோ, பிரதேசம் சார்ந்தோ இல்லை. சைவர்கள், வேதக்காரர்கள், இஸ்லாமியர்கள் எனவும், மலையகத்தோர், வடக்கு மற்றும் கிழக்கு பிரதேசம் சார்ந்தோர் என கலந்துபட்ட விழிம்புநிலைச் சமூகமாகவே அகதிகள் என்னும் அடையாளத்தின் கீழ் வாழ்ந்து வருகின்றனர். 

முகாம் எனும் முள்வேலி: 

இதுவொரு திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலை என்பதே பொருத்தமானது. ஒவ்வொரு முகாமும் மாவட்ட எல்லைகளுக்கு அப்பால் பொட்டல் வெளிகளிலும், வறண்ட பகுதிகளிலும், சுடுகாட்டு நிலங்களிலுமாக அமைக்கப்பட்டிருக்கும். ஆரம்பத்தில் அருகில் உள்ள உள்ளூர் மக்கள் அச்சப்படும் படியான தோற்றங்கள் ஏற்படுத்தப்பட்டாலும் நாளடைவில் தேவைகளின் பொருட்டு சந்திக்கவும், பொருட்களை விற்கவும் வாங்கவுமாக முகாம்களுக்குள் சாதாரண மக்களைத் தவிர வட்டிக்கு கடன் கொடுப்போரும், வியாபாரிகளும் வந்து செல்ல அனுமதிக்கப்பட்டனர். முகாம் கழிவறை என்பது ஆரம்பத்தில் கருவேலங் காடுகள், தைலமரக் காடுகள், முந்திரி மரக் காடுகள் மற்றும் சுற்றியுள்ள பற்றைகள் போன்றவையே இருந்தன. பிற்பாடு ஐந்து வீட்டுக்கு ஒரு கழிவறை என சில தொண்டு நிறுவனங்களின் கருணையால் உருவாக்கப்பட்டன. இப்போதும் அதுவே தொடர்கிறது. ஒரு முகாம் சிறியது எனில் குறைந்தபட்சம் நூற்றைம்பது குடும்பங்களும், பெரியது எனில் அறுநூறு குடும்பங்களையும் கொண்டதாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது. ஆரம்பத்தில் கோழிப்பண்ணைகளிலும், பழைய குடோன்களிலும் அமைக்கப்பட்டிருந்தன. வீட்டமைப்பு குதிரை லாயங்களைப் போன்று பத்து முதல் இருபது வீடுகள் சேர்ந்தாற்போல் லைன் (line) தொடர்ச்சியான வீடமைப்பைக் கொண்டது. அடுத்தவர் வீட்டு விம்மல் ஒலி துல்லியமாகக் கேட்கும்படியாக இருந்தது. தார் சீற்று என்று சொல்லப்படுகின்ற கறுப்பு அட்டையால் அமைக்கப்பட்டிருந்த ஆரம்பகால வீடுகள் தறப்பால்களால் சுற்றப்பட்டு இருந்தன. பின்னர் ஒற்றை செங்கல் வைத்து கட்டப்பட்டு ஆஸ்பெஸ்டாஸ் சீற்றுக்கு தரம் உயர்த்தப்பட்டிருந்தது. தற்பொழுது தமிழக அரசு அரசு ஊழியர்களின் தொகுப்பு வீடுகளைப்போல் சிறந்த வீட்டுத் திட்டத்தை செயல்படுத்தி வருகிறது. அடிபம்புகள் இருந்தநிலை மாறி நீர்த்தேக்க தொட்டிகள் அமைத்து சீராக வழங்கப்பட்டு வருகிறது. ஆரம்பத்தில் குடிநீருக்காக பல தோட்டக் கிணறுகளைத் தேடிச் சென்று கிணற்றின் சொந்தக்காரர்களின் மோசமான திட்டுக்களில் கூனிக்குறுகி நின்ற நாட்கள் நினைவை விட்டு நீங்காமலே உள்ளது. 

கல்வி: 

அகதிகளாகி வந்த ஆரம்ப நாட்களில் கல்வி என்பது எட்டாக் தனியாகவே பார்க்கப்பட்டது. பின்னர் ஆரம்பக் கல்வியை முகாம்களுக்கு அருகிலிருந்த பள்ளிகளில் பயில அனுமதி வழங்கப்பட்டது. பிறகு உயர்கல்வி பயில அனுமதிக்கப்பட்டது. முன்னால் தமிழக முதல்வராக இருந்த கலைஞர் மு. கருணாநிதி அவர்கள் சிறப்பு ஒதுக்கீடுகள் வழங்கி பட்டப்படிப்புகள் வரையிலும் பயில அனுமதி வழங்கியிருந்தார். இந்த ஒதுக்கீடுகள் சில தொண்டு நிறுவனங்களின் தவறான போக்கால் முன்னாள் முதல்வர் ஜெ.ஜெயலிதா அவர்களால் குறைக்கப்பட்டது. பின்னர் அது முற்றாக நிறுத்தப்பட்டது. கலை அறிவியல் துறைசார் பட்டப்படிப்புகள் தவிர பிற துறைகளுக்கு எம்மவர்கள் விண்ணப்பிக்க முடியாத சூழலுக்குத் தள்ளப்பட்டனர். மாநிலங்களின் அதிகாரத்திலிருந்து கல்வி மத்திய அரசின் அதிகாரத்திற்கு மாற்றப்பட்ட பின்னர் நீட் நுழைவுத்தேர்வு எனும் அரக்கன் முகாம் மாணவர்களின் மருத்துவக் கனவுகளை தகர்த்து விட்டது. இதுவரையில் முகாமிலிருந்து மருத்துவம் பயின்றவர்கள் முகாம்களுக்குள் எவ்வித செயல்பாடுகளையும் முன்னெடுக்காத சூழலில் இதுகுறித்து கவலைப்படுவதில் பிரியோசனம் இல்லை என நாம் கடந்து போக நினைத்தாலும் தொடர்ச்சியாக நடுவண் அரசு செயல்படுத்தி வரும் அனைத்து பட்டப்படிப்புகளுக்கும் நுழைவுத் தேர்வு என்பது இன்னும் பல்வேறு உளவியல் சிக்கல்களுக்கு எம் மாணவர்களை இட்டுச் செல்லும் என்பதே நிதர்சனம். மருத்துவம், வேளாண்மை, சட்டம் மற்றும் கடல்சார் படிப்பு, போன்றவை எம் மாணவர்களுக்கு கிடைக்காமல் பல ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இப்போது பொறியியல், கலை அறிவியல் மற்றும் டிப்ளமோ கல்விகளும் நுழைவுத்தேர்வு எனும் அரக்கத்தனமான செயலால் கல்வியற்ற சமூகத்தை நோக்கி நகர்த்தும் துர்ப்பாக்கிய சூழல் நெருக்கி நிற்கிறது. 

வேலைவாய்ப்பு: 

பெரும்பாலும் வேலைவாய்ப்பு என்பது இங்கு பெரிய உத்தியோகங்கள் என ஒன்றும் இல்லை. முகாம்களில் அடைபட்டிருந்த மக்கள் அரசு வழங்கிய பணக்கொடையிலும், ரேசன் பொருட்களிலுமே தங்களின் கால்வயிற்றை நிரப்பி வந்தனர். சில முகாம்களில் கட்டுப்பாடுகள் வரையறைக்கு உட்பட்டு நிர்மாணிக்கப்பட்ட சூழலில் வெளியே காலையில் வேலைக்குச் சென்று மாலைக்குள் முகாம்களுக்குள் திரும்பும்படியான இருவேளை கையெழுத்திடும் நடைமுறைகள் கடைபிடிக்கப்பட்டது. இது ஒரு சிறிய விடுதையுணர்வை எமக்கு வழங்கியது என்பதே நிதர்சனம். முகாம்களை ஒட்டியுள்ள கடைகளில் சொற்ப சம்பளத்தில் எடுபுடி வேலை, கட்டுமானப்பணிகளில் கொத்தனார், சித்தாள் பணிகள், கல்லுடைத்தல், வர்ணம் பூசுதல் வேலைகள் எமக்கு இப்போதும் செய்யக்கூடியதாக உள்ள அனுமதிக்கப்பட்ட வேலைகளாக இருக்கின்றன. சில படித்த இளையோர்கள் தங்களின் அகதி அடையாளங்களை மறைத்து படிப்பிற்கு ஏற்ற மேல் வேலைகளுக்கு செல்லத் துவங்கினர். இப்போதும் அப்படியே தொடர்கிறது. படித்தும் பெரிய வேலைகளுக்கு செல்ல முடியாது என்ற எண்ணம் படிக்கின்ற வயதிலேயே வேலைக்குச் செல்லத் தூண்டுகிறது. அப்படியான சூழலே இங்கு இருக்கையில் கல்விக்கு செலவு செய்ய மனம் விரும்புவதில்லை என்பது எதார்த்தம்தான். அகதி என்ற சொல் கல்விக்கும் வேலைவாய்ப்புக்கும் பெரும் சுமையாகவும், சவாலாகவும் இருக்கிறது என்பதே உண்மை.

சமூகச் சூழலும் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைப்பாடுகளும்: 

"வீடு எப்படியோ அப்படியே நாடும்" என்பார் பேரறிஞர் அண்ணா அவர்கள். அகதிகள் முகாம்கள் அமைந்திருக்கின்ற இடங்களில் சுற்றியுள்ள சாதிய, மதப் பண்பாட்டுக் கூறுகள் சமீபகாலமாக முகாம்களுக்குள்ளும் தலைகாட்டத் துவங்கியுள்ளது. பெரும்பான்மையான ஆதிக்கம் கொண்ட சாதியை தங்களின் சாதிய அடையாளமாக வரித்துக் கொள்ளும் போக்கு ஆரோக்கியமற்ற இளைய சமூகத்தை உருவாக்கியிருக்கிறது. 

அரசின் மதுபானக் கடைகள் முகாம்களுக்கு அருகில் இருப்பதால் மதுப்பழக்கம் அகதிகள் முகாமுக்குள்ளும் ஒரு கலாச்சாரமாக பரவியுள்ளதைக் காண முடிகிறது. எல்லாக் கொண்டாட்டங்களிலும் மதுபானம் தவிர்க்க முடியாத ஒன்றாக பல குடும்பளின் சீரழிவுக்கும் இன்றைய இளைஞர்களால் ஏற்பட்டிருக்கிறது. மதுபோதையால் விபத்துக்கள் ஏற்படுவதும் அதிகரித்து வருகிறது. 

உலக தாராளமயமாக்கலும் நுகர்வுக் கலாச்சாரமும் அகதிச் சமூகத்திற்குள்ளும் ஊடுருவி சமூகச் சிக்கல்களை தோற்றுவித்து வருகிறது என்பதையும் நாம் மறுப்பதற்கில்லை. இருபத்தி நான்கு மணிநேரமும் கண்காணிக்கும் க்யூப் பிரிவு புலனாய்வு அமைப்புகள் இதுகுறித்து கிஞ்சித்தும் கவலைப்படுவதில்லை. அவர்களைப் பொறுத்தவரை இம்மக்களுக்கு விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்துவோர், எழுத்தாளர்கள், படைப்பார்கள், அறிவுஜீவிகள் ஒருங்கிணைக்கும் நிகழ்வுகள் ஒரு தீவிரவாதச் செயல்பாடாக உறுத்துவதால் உடனே விசாரணை எனும் பெயரில் முடக்குவதே முழுநேர நோக்கமாக கொண்டு செயல்படுகின்றனர் என்பதே நிதர்சனம். 

இங்கு ஒவ்வொரு சமூகமும் சீர்பெற்ற ஆரோக்கியமான சமூகமாக வேண்டும் எனில் பேரறிஞர் சொன்னதுபோல் தங்களின் வீடுகளில் இருந்துதான் சீர்திருத்தங்களை மேற்கொள்ள வேண்டும்.

அரசின் சட்டங்களும் கட்டுப்பாடுகளும்: 

முகாம்களில் காவல் நிலையம் ஒரு காவல் அதிகாரி மற்றும் புலனாய்வு அதிகாரி என்ற மட்டத்தில் செயல்படும். தாசில்தார் மாதாந்திர தணிக்கையின் போது வருவார். வெளியே செல்லும்போதும் உள்ளே வரும்போதும் காவல் அலுவலகத்தில் கையெழுத்திட வேண்டும். இந்த நடைமுறை தற்சமயம் தளர்த்தப்பட்டு எவ்வித ஜனநாயக தேர்தல் விதிமுறையின்றி அதிகாரிகளின் சைகைகளுக்கு கட்டுப்படுகின்ற விசுவாசமான ஒருவரை முகாம் தலைவராக அதிகாரிகளே கைகாட்டும் முகாம் தலைவரிடம் சொல்லி விட்டுச் சென்று வரலாம். இவைகள் எழுதப்படாத சட்டங்களாகவே இன்றும் தொடர்கிறது. 

இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டம் அகதிகளுக்கு ஏற்றதாக இல்லை. குறிப்பாக தமிழ் அகதிகளுக்கு. 1955 அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தில் பல்வேறு திருத்தங்கள் செய்யப்பட்ட போதும் தமிழ் அகதிகளுக்கான வாசல் அடைக்கப்பட்டே இருக்கிறது. 2019 ல் ஒன்றிய அரசால் கொண்டுவரப்பட்ட குடியுரிமை திருத்தச் சட்டம் பாகிஸ்தான், பங்களாதேஷ், ஆப்கானிஸ்தான், நேபாளம், மியான்மார் அகதிகளுக்கு குடியுரிமை வழங்க வழிவகை செய்கிறது. ஆனால் முப்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக அகதிகளாக உள்ள தமிழ் அகதிகளுக்கு அதில் எந்தவொரு வரியும் குறிப்பிடாது தவிர்த்திருக்கிறது. திருத்தப்பட்ட 1955 சட்டம் 21 ன் பிரிவு 1987 க்குப் பிறகு ஆவணங்கள் இன்றி வந்தவருக்கு குடியுரிமை மறுக்கிறது. தமிழ் அகதியானவர் இந்தியப் பிரஜையை திருமணம் செய்தாலும், அவர்களுக்கு பிறக்கும் இந்தியக் குழந்தைக்கும் இந்தியப் பிரஜாவுரிமையை மறுக்கிறது. ஆக எந்த வகையிலும் தமிழ் அகதிகளுக்கு இந்தியக் குடியுரிமையை வழங்காமல் தவிர்க்கின்றனர். இந்திய அரசைப் பொறுத்தமட்டில் தமிழ் அகதிகள் சட்டவிரோதக் குடியேறிகள் என்றே வரையறுக்கிறார்கள். 

முடிவாக: 

ஐக்கிய நாடுகள் சாசனத்தில் அகதிகளாக வருபவர்கள் அவர்களது விருப்பத்திற்கு எதிராக அவர்கள் நாடுகளுக்கு திருப்பி அனுப்பப்படாமல், அவர்களுக்கான கல்வி, வேலைவாய்ப்பு, வீட்டு வசதி, மத உரிமை போன்றவைகள் வழங்கப்பட வேண்டும் எனவும், 

அதேவேளை சட்டவிரோதமாக நாட்டுக்குள் வந்ததற்காக அவர்களை தண்டிக்கக் கூடாது என்றும், அவர்கள் நாட்டிற்குள் சுதந்திரமாக வாழ விடவேண்டும் என்றும், அவர்களுக்கு தேவையான ஆவணங்களை வழங்க வேண்டும் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் அகதிகளுக்கான சாசனத்தில் இந்தியா கையெழுத்திடவில்லை என்பதைக் காரணமாக்கி தமிழ் அகதிகளை சட்டவிரோதக் குடியேறிகளாகவே இந்திய அரசு அணுகி வருகிறது. 

அகதிகளை தண்டிக்கப் பயன்படுகின்ற சட்டம் ஏன் வாழ்வதற்கு பயன்படாமல் போகிறது என்கிற புதிர் மட்டும் இன்னும் விளங்காத கேள்வியாகவே உள்ளது.

- சுகன்யா ஞானசூரி

19.02.2023.

(கனடாவில் இருந்து வெளிவரும் உள்ளம் சஞ்சிகையில் வெளிவந்த கட்டுரை சனவரி-மார்ச் 2023 இதழ்)

செயற்கை நுண்ணறிவு (AI)

 செயற்கை நுண்ணறிவு (Artificial intelligence)

- சுகன்யா ஞானசூரி.

உலகம் முழுவதும் இன்று உச்சரிக்கும் ஒற்றைச் சொல் "ஏய்" (AI). தமிழில் "ஏய்" என யாரையேனும் நாம் விழித்தால் சற்று பாரதூரமான விளைவுகளை சந்திக்க நேரிடும். அப்படியாகத்தான் இந்த ஒற்றைச் சொல் பலதரப்பட்டவர்களிடம் பல்வேறு விளைவுகளையும், விவாதங்களையும் சமீக காலமாக உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. இந்த நூற்றாண்டின் வேகமான வளர்ச்சியில் சாட் ஜிபிடி (ChatGPT) செயற்கை நுண்ணறிவுத் தொழில்நுட்பம் படுபயங்கரமாக கோலோச்சிக் கொண்டிருக்கிறது. 

செயற்கை நுண்ணறிவுக்கான விதை அதாவது இதுகுறித்த விஞ்ஞானச் செயல்பாடு 1960ஆம் ஆண்டில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. இது எலிசா (ELIZA) என்ற பெயரோடு இயங்கத் துவங்கியிருக்கிறது. பின்னர் இதனை அடியொற்றி அலைஸ் (ALICE) எனும் செய்கை நுண்ணறிவுச் இயங்குதளம் உருவாக்கப்பட்டிருக்கிறது. இதன்பிறகு அமேசானின் அலெக்ஸா (Alexa) உலகமே அறிந்த ஒன்றுதான். 

இப்போது பல்வேறு நிறுவனங்களின் தொழில்நுட்ப முதலாளிகளின் சந்தைக்கான போட்டியை இந்த செயற்கை நுண்ணறிவு தொழில்நுட்பம் திறந்திருக்கிறது என்பதே எதார்த்தம். இன்றைக்கு இதன் பயன்பாட்டின் தேவைகளை விடவும் அச்சுறுத்தும் விதமான தேவையற்ற செயல்பாடுகளை விரைவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது. இவற்றைக் கட்டுப்படுத்தவும் இன்னொன்றைக் கண்டடைய வேண்டியிருக்கிறது. கிராபிக்ஸ் தொழில்நுட்பம் பல்வேறு ஒளிப்படம் எடுக்கும் கலைஞர்களுக்கு வரப்பிரசாதமாக அமைந்திருந்த போது அதைக்கொண்டு மார்பிங் செய்து பலரது வாழ்வைச் சீரழித்த, அல்லது பணம் பறிக்க தவறான வழியில் பயன்படுத்தப்பட்டது என்பதையும் நாம் அவதானிக்க வேண்டியிருக்கிறது. அப்படியாகவே இன்று இந்த செயற்கை நுண்ணறிவு தொழில்நுட்பம் பல்வேறு குறைபாடுகளோடு தவறான பயன்பாடுகளுக்கு துணை போகிறது. 

காலமாற்றத்தின் வளர்ச்சிப் போக்கில் தொழில்நுட்பங்களின் பயன்பாடுகள் தவிர்க்க முடியாதவையாக இருக்கின்றன. இத் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி பல்வேறு மனிதர்களின் வேலை வாய்ப்புகளையும் பறிக்கிறது. இனி வருங்காலங்களில் மருத்துவ உலகம் இதைக்காட்டிலும் மேம்படுத்தப்பட்ட செயற்கை நுண்ணறிவு தொழில்நுட்பத்தால் மேம்பாடடையும் என எதிர்பார்க்கலாம். இவற்றை எதிர்த்து வேலைவாய்ப்புகளை தக்கவைக்கவும் நாம் போராடித்தான் ஆகவேண்டும். 

நாம் பாதி வாழ்வைக் கடந்து விட்டோம். நம் குழந்தைகளுக்கு இந்த செயற்கை நுண்ணறிவு தொழில்நுட்பம் ஏற்படுத்த இருக்கும் சவால்களையும், அவற்றிற்கு ஈடுகொடுத்து  வாழ்வை வெற்றிகரமாக்க இப்போதே கற்றுக் கொடுக்கத் தயாராக வேண்டும். 

1960 களில் செயற்கை நுண்ணறிவு தொழில்நுட்பம் அறிமுகப்படுத்தப் பட்டது என்றாலும் இதற்கு மூலமாக இருந்தது எழுத்தாளர்களின் தீராத புதிய வேட்கைதான். பல்வேறு விஞ்ஞானக் கண்டுபிடிப்புகளுக்கு யாரோ ஒரு கவிஞர், எழுத்தாளர் உதிர்த்துச் சென்ற சொற்களே காரணிகளாகி இருக்கின்றன. கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டில் அப்பலோனியஸ் ரோட்ஸ் எழுதிய காவியமும், கி.பி ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட ஆயிரத்து ஒரு அரேபிய இரவுகள் தொகுப்பின் சிட்டி ஆஃப் ப்ரேஸ் எனும் கதையும் இன்று செயற்கை நுண்ணறிவு தொழில்நுட்பம் வளர்ந்துவரக் காரணியாகி இருக்கிறது என்பதை உங்களால் நம்பமுடியவில்லைதானே? ஆனால் அதுதான் உண்மை. படைப்பாளிகள் ஒரு தீர்க்கரிசிகள்தான். 

கேரளாவில் இருந்து வெளியாகும் மனோரமாவின் குழந்தைகளுக்கான இதழில் செயற்கை நுண்ணறிவு குறித்து ஆரம்பம் முதல் தற்போது வரை பல்வேறு கேள்விகளுக்கு விடையளிப்பதோடு நல்லவிதமாக எடுத்தியம்புகிறது. தமிழில் உள்ளதா தெரியவில்லை. முழுக்க முழுக்க எளிமையான ஆங்கிலத்தில்தான் உள்ளது. பெரியவர்களாகிய நாமும் வாசிப்பது நல்லது. குழந்தைகளோடு உரையாடுவதற்கும், தொழில்நுட்பத்தின் சாதக பாதகங்கள் குறித்து தெரிந்து கொள்ளவும் இது உதவுகிறது. 

விலை: ₹45.

அகதிகள் மறுவாழ்வு முகாமிலிருந்து ஒரு குரல் - சுகன்யா ஞானசூரி

 

அகதிகள் மறுவாழ்வு முகாமிலிருந்து ஒரு குரல் 

**********

"யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்"

- கணியன் பூங்குன்றனார் 

ஒரு உலகளாவிய ஒற்றுமைப்பாடு கொண்ட பரந்த தொலைநோக்குப் பார்வை கொண்ட ஒருவரால்தான் இப்படியான ஒரு வார்த்தையைச் சொல்ல முடியும். அப்படி அவர் சொல்வதற்கு நிச்சயம் ஏதாவதுதொரு ஒடுக்குமுறைக்குள் தள்ளப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பது எனது எண்ணம். இதுதான் உண்மையாகவும் இருக்கக்கூடும். இல்லையெனில் சாதாரணமாக ஏன் கணியன் பூங்குன்றனார் இந்த வார்த்தைகளை உதிர்க்க வேண்டும் சொல்லுங்கள்? சரி நாம் இதுகுறித்து இன்னொரு ஆய்வுக் கட்டுரையில் பேசுவோம். விசயத்திற்கு வருகிறேன்.

சமீபத்தில் வெளியாகியுள்ள "யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்" திரைப்படத்தை ஒட்டிய கதைத் திருட்டு சர்ச்சைதான். அகதிகள் இலக்கியத்தின் முன்னோடி எழுத்தாளர் தோழர் பத்தினாதன் கதைகள் யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் திரைப்படத்தில் அனுமதியின்றி பயன்படுத்தியிருப்பதாக முன்வைக்கப்பட்ட குற்றச்சாட்டுகளுக்கு இதுவரை எந்தப் பதிலும் கூறப்படவில்லை. குறைந்தபட்சம் ஒரு உரையாடலுக்கான கதவுகூட திறக்கப்படவில்லை. இது இன்று நேற்றல்ல கறுப்பு வெள்ளைக் காலம் தொட்டு கலர்க்கலரா ரீல் விடுகின்ற  இன்றைய காலம்வரை தொடரும் ஒரு சாபக்கேடு. 

அகதிகள் முகாம் அகம் புறம்: 

முதலில் நாம் பிற தேசத்து அகதிகளோடு தமிழ்நாட்டில் வதியும் ஈழ அகதிகளை ஒப்புமைப்படுத்திப் பார்க்கும் மோசமான நீசத்தனத்தை தூக்கிப்போட வேண்டும். இங்கே உள்ள அகதிகளிலும் திறந்தவெளிச் சிறச்சாலையான மக்கள் நெருக்கமாக வாழும் முகாம்களுக்கும், பிற போராளிக் குழுக்கள் வசிக்கும் சிறப்பு முகாமுக்கும், போதை மருந்துக் கடத்தல், ஹவாலாப் பணப் பரிமாற்றம், கடவுச்சீட்டு மோசடி என பல குற்றப்பின்னணியோடு அடைக்கப்பட்டிருக்கும் "சிறப்பு முகாம்" எனும் சிறைச்சாலைக்குள் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் மக்களுக்குமான வேறுபாட்டை யாரும் உணர்ந்துகொள்வதே இல்லை. அவர்கள் செய்யும் தவறுகளுக்கெல்லாம் செய்தித்தாளில் மொட்டையாக அகதி என்ற சொல்லில் செய்தியை முடித்துக் கொள்வார்கள். இப்படியான மோசமான செய்திகள் நாளடைவில் இவர்கள்மீது எப்போதும் ஒரு குற்றப்பின்னணியோடு கூடிய பார்வையை பொதுப்பரப்பில் பிம்பக்கட்டமைப்புச் செய்துவிடுகிறது என்பதுதான் எதார்த்தம். 

அகதிகள் முகாம்களுக்குள் குடியுரிமையற்று நாற்பது ஆண்டுகளாக எந்தவித சுகத்தையும் அனுபவிக்க முடியாமல் மனம் குமைந்து எமக்கான ஒரு வெளிச்சம் கிடைக்காதா என்ற அங்கலாய்ப்பில் கல்வி கற்று மேலே வந்தால் படிப்புக்கேற்ற வேலை இல்லை. சரி இந்தப் படிப்புக்கு வேறு நாடுகளில் வாய்ப்பு கிடைத்தால் கடவுச்சீட்டு எடுக்க முடியாத மோசமான சூழலில் அரசு சட்டவிரோதக் குடியேறியாக முத்திரை குத்தி வைத்திருக்கிறது. இப்படியான அழுத்தங்களுக்கு முகம் கொடுக்க முடியாமல் கடந்த காலத்தில் சிலர் படகில் ஆஸ்திரேலியாவுக்கு கள்ளத்தனமாக பயணித்ததையும் நாம் நாகரீகமாக ஒப்புக் கொள்ளத்தான் வேண்டும். இங்கே எவ்வித தீர்வுக்கும் வழியற்று இருக்கையில் மாற்றுவழி என்ன என்பதை தேடுவது மனித இயல்பு. 

சட்டவிரோதக் குடியேறியாக நடுவண் அரசு எம்மை முத்திரை குத்தி வைத்திருக்கிறது. திருத்தப்பட்ட குடியுரிமை மசோதாக்களில்கூட எதிரியென சித்தரித்துக் கொண்ட அண்டை நாட்டின் அகதிகளுக்கெல்லாம் இடம் வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் ஈழ அகதிகளுக்கு அங்கே இடமில்லை. ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் சரத்துகளில் கைச்சாத்திடாத காரணத்தையே இன்னும் எத்தனை காலத்திற்குத்தான் தூக்கிச் சுமப்பார்களோ தெரியவில்லை. 

கோடம்பாக்கத்தின் அகதிகள் குறித்த சினிமாவுக்கான கச்சாப்பொருட்கள் சிறப்பு முகாம் குற்றங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டே எடுக்கப்படுகிறது என்பதுதான் உண்மை. ஏனெனில் இவர்கள் யாரும் சாதாரண மக்கள் வசிக்கும் முகாம்களுக்குள் அனுமதியின்றி செல்லவோ, உரையாடவோ வழியில்லை என்ற எதார்த்தத்தினை எல்லோரும் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். செய்தித்தாள்களில், சமூக ஊடகங்களில் வருகின்ற செய்திகளை வெட்டி ஒட்டி பல தமிழ் சினிமாக்களை எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். 

எழுத்தாளர் பத்தினாதன்: 

2007 ல் போரின் மறுபக்கம் தன்வரலாற்று நூல் வாயிலாக தமிழகத்தின் அகதிகள் பாடுகளை வெட்ட வெளிச்சத்திற்கு கொண்டுவந்தவர். பிறகு தமிழகத்தின் ஈழ அகதிகள் வரலாறு, தகிப்பின் வாழ்வு, சமீபத்தில் வெளியான அந்தரம் நாவல் மூலம் அகதிகள் முகாம்கள் குறித்த குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தினை வெளியுலகு அறியச் செய்தவர். அவரது நூல்களை மேற்கோள் காட்டி சில தீர்ப்புகளை நீதிமன்றம் வழங்கியுள்ளது. தெம்மாடுகள் நாவல் மூலம் உதயனும், ஏதிலி நாவல் மூலம் அ.சி.விஜிதரனும் எம் வாழ்வு குறித்து எழுதியவர்கள். ஆரம்பகட்டத்தில் புலனாய்வுத்துறையினரின் விசாரணைகளுக்கு முகம்கொடுக்க முடியாமல் கவிதை எனும் கருவி மூலம் சிவா.மகேந்திரன், ஈழபாரதி, நடராஜா சரவணன், அ.சி.விஜிதரன், சுகன்யா ஞானசூரி போன்றவர்களோடு இன்றும் புதிய இளையவர்கள் எம் வாழ்வை வெளியுலகத்திற்கு படம்பிடித்துக் காட்டுகிறார்கள். இப்படியான அவலப்பாடுகளோடு மேலெழுந்து வரும் மக்களைத்தான் தமிழ்ச் சினிமா மிக மோசமாக சித்தரித்து வருகிறது.

யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் சர்ச்சை: 

தோழர் பத்தினாதனின் கதைகளின் காட்சியமைப்புகள் யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் திரைப்படத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதாக பத்தினாதன் முன்வைக்கும் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு படக்குழுவினர் இன்னமும் பதிலளிக்கவில்லை. இதுகுறித்து ஒரு திறந்த உரையாடலுக்கு பத்தினாதன் அழைப்பு விடுத்தபோதும் அதை அவர்கள் புறக்கணித்து அவரது முகநூல் கணக்கை முடக்கச் செய்திருக்கிறார்கள். அதுமட்டுமல்லாது சென்னைவரை வரவைத்து அலைக்கழிப்பு செய்திருக்கின்றனர். இதுதான் பொதுவுடைமை கொள்கையாளன் என தன்னை கூறிக்கொள்ளும் இயக்குநருக்கு அழகா? ஒட்டுமொத்தமாக நான் யாரையும் குறைகூறமாட்டேன். முதலாளித்துவத்தை, ஏகபோகத்துவத்தை சமன்படுத்தி எல்லோருக்கும் எல்லாமும் சம அளவில் கிடைக்கச் செய்வதுதானே பொதுவுடைமை? பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நீதி கிடைக்கச் செய்வதுதானே பொதுவுடைமை? சமீபகாலமாமா பொதுவுடைமையின் பெயரால் உழைப்புச் சுரண்டல், நிறுவனங்களின் சொத்துக்களை அபகரித்தல் என ஏகபோக முதலாளிகளாக முயற்சித்து அம்பலப்பட்டு வருகிறார்கள். இந்த வரிசையில் இப்படத்தின் இயக்குநரும் இருக்கிறாரா?  எல்லோருக்கும் வயிறு என்ற ஒன்று இருக்கிறதுதானே? 

படம் முன்வைக்கும் அரசியல்: 

 அகதிகள் குறித்து அபத்தமான காட்சிகளை இப்படத்தில் வைத்திருப்பதன் வாயிலாக அகதிகள் மீது மேலும் மேலும் களங்கம் கற்பிக்க நினைக்கிறார்கள். நிறவாதம் இங்கே தலைவிரித்து ஆடத்துவங்குகிறது. இனவாதத்தால் அழிந்து பட்ட சமூகம் நிறவாதத்தின் துணைக்கோடலோடு சாதிய மேட்டிமைகளை மீட்டுருவாக்கம் செய்ய முற்படுகிறது. மேலும் நாயக பிம்பக் கட்டமைப்புச் சினிமாவில் நாம் எம் வாழ்வு குறித்த எதார்த்தத்தை எதிர்பாக்க முடியாது. இதில் தமிழகத்தில் உள்ள அகதி நாயகன் வெளிநாட்டுக்கு எப்படிச் சென்றார்? அதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கையில் சட்டத்தில் கூறப்பட்டிருக்கிறதா? அதற்கான வாய்ப்புகள் இருப்பின் ஏன் கடல்வழியாக கள்ளத்தனமாக ஆஸ்திரேலியா போன்ற நாடுகளுக்கு அகதிகள் புலம்பெயரப்போகிறார்கள்? இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக வெளிநாடு சென்ற  நாயகன் இலங்கையில் சர்வசன வாக்குரிமை நடாத்தக் கோருவது சுத்த அபத்தம். தமிழகத்தில் உள்ள அகதிகளின் குடியுரிமை குறித்தல்லவா அவர் கோரிக்கை வைத்திருக்க வேண்டும்? இங்கே நாற்பது ஆண்டுகளாக வசிக்கும் மக்களில் ஒருவரை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பி அவரிடம் கேள்வி கேட்டுப் பாருங்கள் எது எமக்கு அவசியமானது என்பதை பொட்டில் அடித்ததுபோல் சொல்லியிருப்பார். ஆகவே இது என்ஜிஓ (NGO) ஒன்றின் அரசியல் லாபியாகவே  தெரிகிறது.

நீண்டகாலமாக எம் மக்களின் அரசியல் பிரதிநிதிகளென தங்களைத் தாங்களே அறிவித்துக் கொண்டு செயல்பட்டுவரும் ஒரு தொண்டு நிறுவனத்தின் பிரச்சார ஊதுகுழலாக இத்திரைப்படம் தன் அரசியலை முன்வைக்கிறது. இது இங்குள்ள அகதிகளை மீளவும் நாடு திரும்ப வைக்கும் தமிழ்தேசிய படுகுழி அரசியலை முன்வைக்கிறது. இத்திரைப்படப் படப்பிடிப்பில் அத்தொண்டு நிறுவனமும் சில உதவிகளைச் செய்திருக்கிறது என்பதையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். இப்போதைக்கு எல்லோருக்குமான அரசியல் துருப்புச் சீட்டாக தமிழகத்தின் ஈழ அகதிகள் இருக்கிறார்கள். முன்னர் இருந்தது போலவே இப்போதும் ஏமாளிகளாக இருக்கிறார்கள் என்ற எண்ணங்களை அனைவரும் கைவிடவேண்டும். ஏனெனில் கடந்த பத்தாண்டுகளில் எல்லா அரசியல் போக்குகளையும் புரிந்துகொண்டே மக்கள் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். படைப்பாளிகளும் உருவாகி வருகிறார்கள்.

தீர்வு:

ஒரு படத்தின் எட்டுக் காட்சியமைப்புகள் குற்றம் சாட்டுபவரின் படைப்புகளோடு ஒத்துப் போகும் எனில் சட்ட நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வழியிருப்பதாக சட்டம் சொல்கிறது. படைப்பையும் படத்தையும் வரிக்கு வரி காட்சிக்குக் காட்சி படித்துப் பார்த்து பக்கம் பக்கமாக அறிக்கை தாக்கல் செய்து ஆண்டுக்கணக்காக காத்திருந்தாலும் நிவாரணம் என்பது கிடைக்காது என்பதே நாம் கடந்து வந்த பாதைகள் சொல்லும் செய்தி. விசாரணையின் கரங்கள் எம் குரல்வளையை நசுக்கவே எத்தனிக்கும். குறைந்தபட்சம் இப்படியான அநீதிகள் நடைபெறுகிறது என்பதை பொதுவெளியில் வைப்பது என்பதே எமது போராட்டமாகிறது.

நிறைவாக: 

மீண்டும் மீண்டும் நாம் சொல்வதுதான் தமிழகத்தின் ஈழ அகதிகள் விடையம் இன்னும் எம் படைப்புகளில்கூட முழுமையாக சொல்லப்படவில்லை. ஒரே இனம், ஒரே மொழி பேசினாலும் இந்த நிலத்தில் எம் வாழ்வின் சிக்கலான கூறுகள் இன்னமும் நீடித்திருக்கிறது. அப்படி இருக்கையில் ஆளாளுக்கு ஒரு கதையை அகதிகள் கதையென கோடம்பாக்கத்தில் தூக்கிக்கொண்டு வந்தால் நேரடியாக முகாம்களுக்குள் வந்து களநிலவரம் தெரிந்து பேசுங்கள், படம் எடுங்கள். அதைவிடுத்து எம்மை குற்றப்பரம்பரைகள் ஆக்காதீர்கள் என்பதை கனிவோடு வேண்டிக் கொள்கிறோம். நாம் இப்போது எதிர்பார்த்திருப்பது எமக்கான ஒரு குடியுரிமை பெற்ற சுதந்திரமான வாழ்வை மட்டுமே. நாடற்று நாதியற்று இருக்கும் எமக்கு இப்போதைக்கு  எல்லாமே யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்.

அகதிகள் மறுவாழ்வு முகாமிலிருந்து 

சுகன்யா ஞானசூரி.

04/06/2023

சாத்தான்களின் அந்தப்புரம்

 சாத்தான்களின் அந்தப்புரம் 

நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு கவிதைப் பிரதியினை வாசித்துக் கொண்டிருந்தேன். சற்று ஓய்வறைக்குச் சென்று திரும்புகையில் மனைவி வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். ஆச்சரியம் மேலிட சில கவிதைகளை அவரை வாசிக்கச் சொன்னேன். தன்னியல்பாக வரி பிரித்து வாசித்ததைக் கேட்டதும் எனக்கு வியப்பாகவே இருந்தது. அன்பாக முத்தங்களை வழங்கிவிட்டு தொகுப்பை மேலும் வாசித்து முடித்தேன். கிட்டத்தட்ட அத்தொகுப்பு வெளிவந்து பத்தாண்டு ஆகப்போகிறது. ஒரு தொகுப்பு ஒரு தசாப்தத்திற்குப் பிறகும் வாசிப்பவருக்கு புதிய அனுபவங்களையும், அதிர்வுகளையும் வழங்கும் எனில் அது சிறந்த படைப்பாகிறது. அத்தகைய படைப்பில் இத்தொகுப்பும் ஒன்று என்றால் மிகையாகாது.

\\உங்கள் நிர்வாணத்தை 

ஒன்றுமில்லாமல் செய்யத் துணிந்த நாட்களில்தான் 

நீங்கள் எங்களை ஒன்றுமில்லாதபடிக்கு 

தள்ளிவைத்து தெய்வமாக்கினீர்கள்//

தாய்வழிச் சமூகத்தை புறந்தள்ளி ஆண்வழிச் சமூகமாக ஆதிக்கம் பெற்ற மேட்டிமைத் தனத்தை, பெண் உழைப்பின் மீதான சுரண்டலை பகடி செய்யும் சிறந்த கவிதை. 

பெண் ஒடுக்குமுறை, பெண் உடல்மீதான அத்துமீறல் என சமூகத்தின் அழுத்தப்படுகள் ஒருபுறம் எனில் வீட்டில் கணவனால், உறவுகளால் ஏற்படும் அழுத்தப்பாடுகள் மறுபுறம் என நைந்துகிடக்கும் மனம் கவிதையாகி தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்கிறது. 

இலகுவான சொற்களும், நல்ல முதிர்ச்சியான சொற்பிரயோகமும் இத்தொகுப்பை சிறப்புறச் செய்கிறது. இவர் பொதுவுடைமை சிந்தாந்தத்தில் ஈடுபாட்டோடு செயல்பட்டு வருகிறார் என்பதையும் அறியமுடிவதால் சமூகம் குறித்த அதிலும் சமூகத்தில் பெண்களின் இடம் குறித்த கவனப்படுத்தலை கவிதைகளின் வாயிலாக நம்மோடு உரையாடுகிறார்.

அப்படித்தான் நான் பார்க்கிறேன். 

ஆண் × பெண் ஆண் × ஆண் பெண் × பெண் பெண் × ஆண் என இருமை கொண்ட பழைய வாசிப்பை விலக்கி தனிமனிதர் × பொதுமனிதர் எனும் பார்வையில் வாசிக்கையில் புதிய பார்வைகள் புலப்படுகிறது. திறக்கப்படும் உடல் மற்றும் அண்டங்களின் சக்கரவர்த்தி என்ற கவிதைகள் இதற்குச் சிறந்த சான்றாக அமைகின்றன. திணிப்பு எனும் கவிதை நுகர்வுக் கலாச்சாரத்தை திணிக்கும் விளம்பரங்களை தோலுரிக்கிறது. 

மேலோட்டமாக வாசிப்பவர் கண்களுக்கு இத்தொகுப்பு கணவன் மனைவியின் அல்லது ஒரு ஆண் பெண் ஊடல் மற்றும் கூடல் என்பதாகமட்டுமே தெரியுமெனில் அது அவர்களின் வாசிப்பின் போதாமையாக மட்டுமே கொள்ளப்படும். உடலரசியலின் நுண்ணரசியல் சதிராட்டங்களை சாவதானமாக கவிதையாக்கித் தந்துள்ளார் தோழர் தேவி எனும் நறுமுகை தேவி அவர்கள். 

இது ஒரு புது எழுத்து வெளியீடு.

- சுகன்யா ஞானசூரி

12.05.2023.

மரணத்தின் வாசனையும் அது தரும் வாதையும்

மரணத்தின் வாசனையும் அது தரும் வாதையும்.

- சுகன்யா ஞானசூரி

கடல் யாரோ ஒருவரின் துயரத்தை உள்வாங்கி கரையில் மோதித் தெறிக்கிறது என்ற த. அகிலனின் சிறுகதையில் உள்ள வரிகள் அவ்வளவு எளிதாகக் கடந்துவிடும் ஒன்றல்ல. 

நீர் தன் இருப்பிடத்திற்கேற்ப்ப தன் வடிவத்தைக் காட்டுவதைப் போலவே இங்கு மரணம் தன் அரூப வாசத்தை நுகரச் செய்கிறது. யுத்த வாதைகளில் இனியும் சப்பிப் போட எதுவும் இல்லாதபடிக்கு புதிய புதிய விமானங்களின் குண்டுவீச்சுகள், வித விதமான எறிகணைகள் என பலதரப்பட்ட முதலாளிய வர்க்கங்களின் ஆடம்பரப் பசிக்கு எளிய உணவாகிப் போனதென்னவோ சனங்கள், விலங்குகள், புல் பூண்டு தாவரங்கள் என சகலமும் மரணத்தின் வாசனையை நுகர முடியாமல் எனது பன்னிரண்டாவது வயதில் வெளியேறினேன் என்பதை விடவும் வெளியேற்றப்பட்டேன் என்பதே பொருத்தமாகும். 

1995 வரையில் வன்னி நிலம் எத்தகையது என்பதை நான் அறியவில்லை. அந்த ஆண்டின் பாரிய இடப்பெயர்வான யாழ் வெளியேற்றம் (1990 களில் முதல் யாழ் வெளியேற்றம் எம் சகோதரர்களுக்கு நடந்த பிறகான சில ஆண்டுகளில்) பூநகரிக்கும் ஆனையிறவுக்கும் நடுவே கிளாலி நீரேரி வழியாக வன்னி நிலத்தில் கால்பதிக்க வைத்தது. பெரு வனங்களும் பெரு வெளிகளுமாக அச்சம் தருவதாக இருந்தாலும் புதிய அனுபவமாக இருந்தது அப்போது. அது சிறுவர்களுக்கே உரிய மனம். கிளிநொச்சி, மாங்குளம், கனகராயன்குளம், கொல்லர் புளியங்குளம், மல்லாவி, வலைப்பாடு இப்படியாக 1996 செப்டம்பர் வரையிலான காலகட்டத்துக்குள் எத்தனை இடப்பெயர்வு. மலேரியா, நெருப்புக் காய்ச்சல், பாம்புகளோடு உறக்கம், காட்டுப் பன்றிகள் தொல்லை இப்படி நிறைய நிறையவே புதிய அனுபவங்களை வன்னி மண் தந்திருந்ததை த. அகிலனின் "மரணத்தின் வாசனை" சிறுகதைகள் தொகுப்பு மீண்டுமொரு நினைவுப் பயணத்திற்குள் என்னை அழைத்துச் சென்றன என்றால் மிகையாகாது. 

எம்.ரி 90 வண்டிகள் இப்போது (யப்பான் கோண்டா தயாரிப்பு) ஹீரோ கோண்டா ஆகிடுச்சு என்ற வரிகளை வாசிக்கையில் மலேரியா காய்ச்சல் கண்ட அப்பாவை கொல்லர் புளியங்குளம் முகாமிலிருந்து மாங்குளம் சந்தி பெரிய ஆஸ்பத்திரிக்கு அப்பாவின் எம்.ரி 90 மோட்டார் சைக்கிளில் அழைத்துச் சென்ற நினைவுகளை மீட்டிச் சென்றது. 

போர் தின்ற சனங்களிடம் சொல்வதற்கு நிறைய நிறைய கதைகள் இருக்கிறது. இவைகளை ஒருபோதும் இலக்கியமாக யாரும் ஏற்பது இல்லை. இட்டுக்கட்டிய புனைவுகளையே போரிலக்கியம் என்று கூவிக் கூவி விற்கும் விற்பன்னர்களையே இன்றைய நவீன உலகம் அலங்கரித்து வருகிறது. 

அகிலனின் கதைகளுக்குள் இந்திய இராணுவத்தின் அடாவடியால் பாம்பு கடித்து மருத்துவமனை கொண்டு செல்ல முடியாமல் இறக்கும் அப்பா, ஊரைப் பிரிந்து இடம்பெயர்ந்து திரும்பி வருகையில் சிதறுண்ட கற்குவியலாய் இருக்கும் கோயிலை காணச் சகியாத அம்மம்மாவின் இறப்பு, காதல் நிறைவேறாத சித்தியின் இறப்பு, ஒருதலைக் காதலியான காயத்திரியின் இறப்பு, பள்ளி நண்பனின் இறப்பு, தெரியாத போராளி  ஒருவரின் மரணம் இப்படி பல்வேறு மரணங்களை தன் கதைகளுக்குள் உயிரோட்டமாக்கித் தந்துள்ளார். அத்தனை இறப்புகளுக்கும் போரும், போர்க்கருவிகளும், ஆக்கிரமிப்பாளர்களும், இடப்பெயர்வுகளும் காரண காரியங்களாகி நிற்பதை யாரும் நம்புவதேயில்லை. விதியின் மீது பழி போட்டு கடந்துவிடுவது எளிதாகி விடுகிறது. எளிய மனிதர்களால் அதைத்தவிர வேறென்ன செய்துவிட முடியும்? 

சில கதைகள் தேவைக்கு அதிகமாக நீண்டு செல்வதும், ஒரே லயத்தில் சொல்லல் முறை இருப்பது சுணக்கத்தை ஏற்படுத்தினாலும் அத்தனை கதைகளும் சிறு திருப்பங்களோடு மையக் கருவை சரியாக வந்தடைகின்றன. இதுவே எழுத்தின் வெற்றியுமாகும். 

அலைகளின் மீதலைதல் எனும் எனது முதல் கவிதைத் தொகுப்பில் "கடல் மீது/ கால் நனைப்பதாய்/ மறந்தும் மிதித்து விடாதீர்கள்/கரைதேடி அலைகளின் மீதலைகிறது /அவர்களின் ஆன்மாக்கள் என எழுதியிருப்பேன். அது என் கண்முன்னால் மூழ்கடிக்கப்பட்ட படகில் இறந்துபோனவர்களுக்காக எழுதியவை. இப்போதும் அந்த நாட்களை நினைத்தால் நெஞ்சம் பதறவே செய்கிறது. கரையென நம்பி மணல் திட்டுக்களில் இறக்கிவிட்ட படகோட்டிகளும், மணல்திட்டில் மூழ்கி இறந்து போனவர்களும் தப்பிப் பிழைத்தவர்களும் என ஒரு பெருங் கூட்டமாகவே 1996களில் தனுஷ்கோடி கரைகளில் கால் பதித்தோம். தாயையும் சகோதரிகளையும் காப்பாற்றிவிடும் எத்தனத்தில் கானல் நீர் முகத்துவாரத்தில் மூழ்கிச் சாவெய்துபவனின் கரம்பற்ற இயலாமல்போன குறுகுறுப்பை "கரைகளுக்கு" என்ற சிறுகதை புலப்பெயர்வின் விடியலை வைகறைக்குள் புதைத்துச் செல்லும் கதை. 

மொத்தம் 12 சிறுகதைகள். ஒவ்வொன்றும் விதவிதமான மரணத்தின் வாசனையை சாம்பிராணிப் புகையாட்டம் திணறச் செய்கிறது. அதன் வாதைகளிலிருந்து தப்பித்தால் நீங்களே ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர்கள் ஆவீர்கள். 

நூல்: மரணத்தின் வாசனை

ஆசிரியர்: த. அகிலன் 

வெளியீடு: வடலி 

விலை: ₹160.

கால் நூற்றாண்டு அகதி வாழ்வின் காட்சிப் படம்

 

"அந்தரம்" கால் நூற்றாண்டு அகதி வாழ்வின் காட்சிப் படம்.

- சுகன்யா ஞானசூரி.

அம்மா என்கிற அதிகாரத்திடம் அழுது பால் குடித்தபடியால் வேடிக்கை பார்ப்பதற்கான சத்து இன்னும் இந்த உடம்பில் இருக்கிறது.

ஒரு சாமான்ய மனித வாழ்வின் அலைக்கழிப்பு என்பது அவனது/ளது சொந்த தேசத்தில் நடப்பதாக இருப்பின் ஏதோவொரு வகையில் தீர்வை எட்டிவிடும் அல்லது குறைந்தபட்சம் சமரசத்திற்குள்ளாவது கொண்டுவரப்படும். இவை இரண்டுக்குள்ளும் அடக்க முடியாத ஆற்றாமையின் வெளிப்பாடு சொந்த தேசத்தில் இல்லாமல் அந்நிய நிலமொன்றில் அந்தரித்து நிற்கும் தமிழ் அகதிகளின் வாழ்வே அந்தரம். 

என்னால் உரைநடையில் சொல்ல முடியாமலே இருந்த என் அந்தரத்தை கவிதை எனும் வடிவம் கொண்டு வெளிக்கொண்டு வந்தேன். இது ஒரு வகையான அதிகாரத்தின் அடக்குமுறைக்கு கீழ்படியும் செயல் என்பதைக் காட்டிலும் தப்பித்தல் என்றே சொல்லவேண்டும். எது எப்படி இருந்தாலும் இவ்வளவு வெளிப்படையாக தயக்கமின்றி கால் நூற்றாண்டு தமிழர்களின் அகதி வாழ்வை ஒரு தன்வரலாற்றுப் புதினமாக்கி வழங்கியுள்ளார் தோழர் தொ. பத்திநாதன். 

இத்தனை ஆண்டுகால அகதி வாழ்வில் என்ன வகையான சொத்துக்களை சேர்க்க முடிந்தது? ஆடம்பரம் சுகபோக வாழ்க்கை? ஒருவேளை உணவைத்தானும் கடன்காரர் ஆக்கினை இன்றி உண்ண முடிந்ததா? படித்த படிப்பிற்கேற்ற வேலை? வேலைக்கேற்ற ஊதியம்? ஒருமுறையாவது அதிகாரிகளிடம் இழந்துபோகாத தன்மானம்? எந்த ஒன்றிற்கும் அகதியால் பதில் சொல்லிவிட முடியாதபடிக்கு இந்த வாழ்க்கை தொலைக்கப்பட்டு விட்டது என்பதை விடவும் தமிழ் அகதிகள் தமிழ் அதிகாரிகளின் சப்பாத்துக்களின் கீழ் நசுக்கி வைக்கப்பட்டுள்ளார்கள் என்பதே முரண் நகையானது. 

பெண்மையை, பெண் சுதந்திரத்தைப் பேசாத எந்தவொரு படைப்பும் அத்துணை கலைத்தன்மை கொண்டதாக அமைந்துவிடாது. சாந்தி எனும் மையப் பாத்திரத்தின் நகர்வினூடாக பல்வேறுபட்ட முகாம் பெண்களையும் முகாம்களை ஒட்டியுள்ள ஊர்ப் பெண்களையும் அவர்களின் பார்வையில் முகாம் எனும் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலையின் பன்முகப் பார்வைகளை அவதானமாக கையாண்டுள்ளார். கரணம் தப்பினால் மரணம் என்ற வார்த்தையைப் போலத்தான் இருபக்கமும் கூர்மையுள்ள கத்தியின் மீது நடப்பதைப் போன்ற பதற்றமே அந்தரத்தினை வாசித்து முடிக்கும்வரை. 

இருபக்க உறவுகளுக்குள்ளும் பார்வைக் கோணல்கள் இருக்கிறது. அது சமய சந்தர்ப்பம் பார்த்து வெளிப்பட்டும் இருக்கிறது. இப்போதும் வெளிப்பட்டவண்ணம் இருப்பதையும் மறுக்க முடியாது. ராஜீவ்காந்தி கொலைக்கு முன் ராஜீவ்காந்தி கொலைக்குப் பின் என தமிழகத்தில் ஈழ அகதிகள் வரையறுத்துப் பார்க்கப்படுவதும் கண்கூடு. இன்றைக்கு எவரும் இல்லை ஆனால் அவலங்களைச் சுமப்பது என்னவோ சாமான்ய அகதிகள்தான். நரம்பில்லாத நாவுக்குத்தான் எத்தனை தடித்த சொற்களை வீசி எறிகிறது எளிதில். அது மனதில் ஆறாது அந்தரித்து நிற்கிறது மனம் நொந்தபடி. 

சாதி சமயம் இரண்டும் மனிதர்களை எந்த எல்லைக்கும் அழைத்துச் செல்லும். அதுபோல் வஸ்துகளின் பழக்கவழக்கங்களும், கொலைக் குற்றங்களும்,  முகாம் தலைவர் எனும் போதையும் அதிகாரிகளிடம் சொந்த மக்களையே காட்டிக்கொடுக்கும் கேவலமான செயலையும் செய்யத் தயங்காது என்பதை கந்தசாமி, முருகானந்தம் மாந்தர்கள் வழி எடுத்தியம்பிள்ளார். அதேபோல் கல்வியின் பெயரால் தொண்டு நிறுவனங்களும், மத நிறுவனங்களும் செய்த செய்கின்ற மோசடிகளும் கொஞ்சநஞ்சமல்ல. அகதிகளின் பெயரால் அவர்கள் பரலோகத்தில் நித்தியமடைவார்களாக ஆமென். 

அந்தரம் புதினத்தில் கதைசொல்லியாக பத்திநாதனே பயணிக்கிறார். தான் பார்த்த காட்சிகளை, தான் வாழ்ந்த வாழ்வை அவர் சொல்லிச் செல்வதைப் போலவே அமைத்துள்ளார். இங்கே ஜிகினா வேலைகளுக்கு இடமின்றி உள்ளதை உள்ளபடியே சொல்லியிருப்பதால் சக அகதியாக அவருக்கு என் ராயல் சல்யூட். மற்றபடி பெயர் மாற்றங்களும், கட்டிட மாற்றங்களும் நிகழ்ந்துவிடுவதால் மட்டும் எதுவும் உடனடியாக மாறிவிடாது. அதிகார வர்க்கத்தின் புலனாய்வு முற்றாக நீக்கப்பட்டு சுதந்திரமான வாழ்க்கை வழங்கப்பட்டால் மட்டுமே அந்தரித்து நிற்கும் மனங்களில் ஆறுதல் ஏற்படும். 

அவர் மன்னாரில் நின்றுகொண்டு கடந்துவந்த இந்த வாழ்வை வேடிக்கை பார்க்கிறார். நான் உள்ளுக்குள் இருந்துகொண்டே வாசித்து நினைவுகளை மீட்டிப் பார்க்கிறேன்.

"அந்தரம்" தமிழகத்தில் ஈழத்தமிழ் அகதிகளின் கால் நூற்றாண்டு அகதி வாழ்வின் ஒரு காட்சிப் படம். 

ஆசிரியர்: தொ. பத்திநாதன் 

வெளியீடு: காலச்சுவடு பதிப்பகம்

விலை: ₹250.

பாக்களத்தம்மா - எங்கள் கதை

அன்பின் தோழர் புலியூர் முருகேசன் அவர்களுக்கு தோழமை வணக்கங்கள். 

நீங்களும் உங்கள் குடும்பத்தினரும் நலம் என்றே நம்புகிறேன்.

பொதுவாக கடிதம் எழுதி நீண்ட ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டது. தங்களின் பாக்களத்தம்மா வாசித்ததும் தங்களுக்கு கடிதம் எழுத வேண்டும் எனத் தோன்றியது. கடிதம் வழிதான் உயிரோட்டம் உள்ளவற்றை கூறமுடியும் என்பது கடித வரலாறு. 

கருத்த வானம் குமுறிக் கொண்டிருக்கும் இன்றைய (26/11/2021) காலையில் பாக்களத்தம்மாவை வாசித்து முடித்தேன். நவம்பர் 7 அன்று கும்பகோணம் பக்கங்கள் நிகழ்வுக்குப் பிறகு அம்மா சத்திரம் தோழர் சரவணன் இல்லத்தில் நீங்கள் உங்களின் பாக்களத்தம்மா நாவலை எனக்கு தந்தீர்கள். நாவல் வெளியாகி சரியாக பதினொரு மாதங்கள் ஆகிறது. பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் ஒரு பெரிய துயரார்ந்த கதையை நாவலாக்கியுள்ளீர்கள். இருபது வருசத்துக்கு முன்னால் (அப்போது எனக்கு 17 வயசு) எங்கள் குடும்பத்தில் நடந்த துயர நிகழ்வுகளை நான் மீண்டும் நினைத்துப் பார்ப்பேன் என நினைக்கவில்லை. பாக்களத்தம்மா இன்று அத்தனையையும் மீண்டும் நினைவுபடுத்தி நெஞ்சை கனதியாக்கிவிட்டார். 

அகதியாகி வந்த நிலத்தில், முருகனின் தீவிர பக்தையான அம்மம்மாக் கிழவியின் மரணத்திற்குப் பிறகு எங்கள் பெரிய குடும்பம் எப்படிச் சிதறியது, யாரால் சிதறியது என்பதையெல்லாம் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். என் அம்மாவின் உடன்பிறந்தவர்களால் அப்பாவும் அம்மாவும் ஏமாற்றப்பட்ட நாளில் நவீன வளர்ச்சி எங்களின் வாடகை சைக்கிள் கடையையும் காவு வாங்கியது. பெயிண்ட் வேலை, வார்னிஷ் பூச்சு வேலை, அறுப்பு வேலை என அப்பாவுக்கு ஒத்தாசையாக வேலை பார்த்த நாட்களை மீண்டும் பாக்களத்தம்மா நினைத்துப் பார்க்க வைத்துள்ளார். வசதியான முறையில் வாழ்ந்த பிள்ளைகள் இப்படி பாதியில் கஷ்டப்படுவதை நினைத்து தந்தை கண்கலங்கி புலம்பியதை கண்கூடாகப் பார்த்தவன் நான். இன்றும் அந்த நிகழ்வுகள் வேறு யாருக்கும் வரக்கூடாது என்பதே எங்கள் அவாவாக இருக்கிறது.

உடன்பிறப்பால் ஏமாற்றப்பட்ட பிறகும் தன் நான்கு பிள்ளைகளையும் பட்டதாரியாக்கியே தீருவேன் என்ற வைராக்கியத்தில் தாலிக்கொடியைக்கூட வித்து சாதிச்சுக் காட்டிய என் பெற்றோருக்கு இன்று பிள்ளைகள் தலையெடுத்து, பேரப்பிள்ளைகளோடு சந்தோஷமாக இருந்தாலும் அந்த ஏமாற்றத்தின் வடு அவ்வப்போது நெருடுவதை ஏதாவது ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் பேச்சு காட்டிவிடும். வாழ்ந்த வீட்டை இழந்து,  நிலத்தினை இழந்து எல்லாவற்றையும் தாண்டி நாங்கள் வாழ்வது ஆச்சரியமான ஒன்றுதான். அது இவர்கள் முன்னால் நாங்கள் வாழ்ந்து காட்ட வேண்டும் என்ற அம்மாவின் சபதமே. பெண்களால்தான் இந்த உலகம் இன்னமும் உயிர்ப்போடும், உறுதியோடும் இயங்குகிறது என்றால் மிகையில்லை.

வாழ்ந்து கெட்ட குடும்பங்களின் கதைகள் மிகவும் ரணமானது. பாக்களத்தம்மா அப்படியான ஒரு வாழ்வியலின்  கதை. நாகையா போன்று ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் ஒருவர் இருப்பதுதான் உறவுகள் அறுபடாமல் கொண்டிழுக்கிறது. அவைகள் நல்லபடியாக செல்லும்பட்சத்தில் வாழ்கின்ற அக்குடும்பத்தின் கெத்தாகும். அதுவே தீதாகையில் வெறுமையே மிஞ்சும். 

மூக்குத்திக் காசிக்குப் பிறகு நான் வாசிக்கும் தங்களின் நாவல் இது. இரண்டுக்கும் இடையிலான காலவெளியில் தங்களின் எழுத்து மெருகேறியிருக்கிறது. பரமபத விளையாட்டைப் போலவே வாழ்க்கை ஏற்ற இறக்கங்கள் மிகுந்தது. ஒரு தொன்மக் கதையாடலையும் ஊடுபாவாக  இந்த நாவலில் நிகழ்த்திக் காட்டும் சாத்தியம் இருந்தும் ஏன் அதனைத் தவறவிட்டீர்கள்? அப்படி இருந்திருந்தால் நாவல் எனும் வகைமைக்கு ஒரு முழுமை கிடைத்திருக்கும் என்பது எனது அவதானிப்பு. அகதியெனும் மனநிலை நீங்கி  புலியூர் நிலத்தில் நீங்கள் கால்பதித்து வாழ வாழ்த்துகிறேன்.

எங்கள் கதையை எழுதிய தங்களுக்கு ஆயிரம் முத்தங்கள் தோழா.

- சுகன்யா ஞானசூரி

26/11/2021.

 

கவிதை உறவு இதழில் நாடிலி - கவிஞர் தங்கம் மூர்த்தி

 

நாடிலி - தோழர் பொதியவெற்பன் ஐயா பார்வையில்

புலம்பெயர் ஏதிலி நினைவில்

'உடனலைந்து எரியும் ஒருபிடி நிலம்':2

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

2.'கடல்மீதும் சிறுதுண்டு நிலந்தேடும் ஏதிலிபாதம்' -

ஞானசூரியின் 'நாடிலி' மீதான என் வாசிப்பின் பிரதி

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"உலகத்தின் வீதிகளில் ஒரு முகவரி தேடி

அலைகிறது என்னினம்...." -

கிழவன் வைகறை வாணன்  

"இங்குவந்த எனக்கு/

புலம்பெயர்ந்த புள்ளிவிபரம் பொருந்தாது/

ஊன்றிய காலை எடுத்து இன்னொரு/

இடத்தில் வைத்தால்/

முந்திய இடமும் பிந்திய இடமும்/

பூமிதான் எனக்கு/

எனவே எனக்கு நாடில்லை/

நாமம் இதுவென்று ஒன்றில்லை."

இப்படியாகப் புலம்பெயர் வாழ்விலும் பிறந்த மண்ணையும் புகலிட மண்ணையும் தமக்கான பூமிதான்என வீற்றிருக்கும் பிரமிளாலும் கூட,

"பார்த்த இடமெல்லாம்/ கண்குளிரும்/ பொன்மணல்

என் பாதம் பதித்து/ நடக்கும்/ இடத்தில் மட்டும்/

நிழல் தேடி/ என்னோடு அலைந்து/ எரிகிறது/

ஒருபிடி  நிலம்"

புகலிட நிகழ்தகவிலும்    புலம்பெயர்ந்துடனேயே

அலைந்து எரியும் ஒருபிடி நிலத்தை உதறிடவா முடியும்?

இதனால்தான், சச்சிதானந்தனின் ' நினைவில் காடுள்ள மிருகம் போல் எரியும் தம் நிலத்தை நினைவுகளில் தூக்கிச் சுமந்தலைகிறோம் என்னும் ஞானசூரி அதுதரும் வாதையிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்ளப் படைப்பிலக்கியத்தின் வழியே சற்று ஆசுவாசம் கொள்கின்றோம் என்கின்றார்.

புகலிட வாழ்வூடே முந்தைய இடமும் பிந்தைய இடமும்

பூமிதான் தமக்கென்றாலும் 'உடன் அலைந்தே தான்

தீரும் ஒருபிடி நிலம்'. அந்த அல்லாட்டமே 'நாடிலி'.

*

"யாதும் ஊர்தான் யாவரும் கேளிர்தான்/

வேறு வழியில்லை/ ஊரற்றவனுக்கு உலகே வீடு/

என்பதெல்லாம் ஊரற்றுப்போன துயரம்/

மறக்கவே" - கலியமூர்த்தி

 மாறாக மறக்க அல்லாமல் அதனை மறுக்கவே 

செய்கின்றன ஏதிலியர் கவிக்குரல்கள்:

"சமுத்திரத்தின் பெருவெளியில்/ படகுகளோடு  மூழ்கிய குழந்தைகளை ஒதுக்கும் /கரையில்/நாம் அகதியாய் அடுக்கப்பட்டிருக்கிறோம்/ யாதும் ஊருமில்லை/யாவரும் உறவுமில்லை" 

"வெளித்திசை என்பது/ முகாம்வாசிகளின் ஒன்பதாவது

திசை."

"போர் திணித்த இடப்பெயர்வில்/ எப்படி நீங்கள்/என்னை/ அகதியென விளிக்கின்றீர்கள்?"

"முகாம்வாசிகளின் உள்ளத்தில்/ தீயின் கங்கு எப்போதும்/

கனன்றுகொண்டே இருக்கிறது/ அகதியென/ நீங்கள்

விளிக்கும் போதெல்லாம்/ நீராவி என்ஜினைப் போல்

எரிந்தடங்கும்" - ஞானசூரி

"அடையாளங்களற்ற நான்/ அதை நினைப்பதிலோ

நடுக்கம் எழுகிறது/ தலையைப் பிடித்தாட்டும் கைகள்

ஆயிரம்/ நாடுமில்லை/ இது என் பெயருமில்லை/

அடையாளங்களற்ற நான் அகதியும் இல்லையாம்" -

தர்மினி ('இருள் மிதக்கும் பொய்கை)

*

'கடல்வழி வந்த அகதி நதிபார்த்தல் ' சிவரமணியின்

வண்ணத்துப்பூச்சி பார்த்தலை நினைவூட்டுகின்றது.

இரண்டுமே நம்மனோர் முருகியலைப் போலாது அதில்

லயிக்கொணா வாழ்மானத்தின் சித்திரிப்புகளே:

மாலைவெய்யில்/ இரவு ஒளிகள்/ நதிநீரின் சலசலப்பு/

குறுமணலின் பளபளப்பு எல்லாம் அழகென்று நீங்கள்

வர்ணிக்கின்றீர்கள்/ இதுகாறும் நான் பார்க்கவில்லை

என்பதை விட/ இரசிக்க விடப்படவில்லை" எனத் தொடரும் கவிதை நதிக்கரை நாகரிகங்களில் சிறந்த இனவழி வந்தும் அகதியெனப்பட்ட தானடைபட்டாக வேண்டிய பட்டிக்குள் மாலைக்குள் சென்றடைந்தாகணுமே என அத்தருணப் பதைபதைப்பை முன்னிறுத்துகிறார்.

செவ்வலரி பூத்தவானமும் செங்குருதி தேங்கியதம்

நிலத்தையே பிரதிபலிப்பது  ஆகிப்போகையில்

அந்த அழகை எல்லாம் அவர்களால் எவ்வாறு ரசிக்க ஏலும்?

"இந்தச் சமூகத்தின் தொப்புள் கொடிக்கு/ துப்பாக்கி

நீட்டப்படும் போது/ ஒரு மெல்லிய பூநுனியில்/

உக்காரக்கூடிய/ வண்ணத்துப்பூச்சியின் கனவு / எனக்குச் சம்பந்தமற்ற / ஒரு சம்பவிப்பு மட்டுமே."- சிவரமணி ('செல்வி சிவரமணி கவிதைகள்')

Thiru Arasu 

*

 

"ஒட்டஒட்ட வெட்டப்பட்ட/ அவர்களுடைய புன்னகை

போன்றே/ என்னுடைய புன்னகையும் இருந்தது/

என்னைப் போன்றே மொழி தெரியாத/ இரவல் முகங்கள்இரண்டை அகதிகள் தேசத்தில் / அவர்களும் அணிந்திருந்தனர்" - தில்லை Thillai Jeganathan 

"ஒட்டஒட்ட வெட்டப்பட்ட அவர்களுடைய புன்னகைபோன்றே/ என்னுடையபுன்னகையும் இருந்தது - என்ற வரிகளில் உறைந்திருக்கும் இறுக்கம் நாட்டை இழந்து துயரைச் சுமக்கும் பெண்களின் அடையாளம்.

'ஒரு தேசத்துக்காகக் கடலைத் தந்த/ எனது கண்களைப் போன்று/ அவர்கள் கண்களும் பூமிக்கே தாழ்ந்திருந்தது என்ற வரிகளுங் கூட, அத்துயரின் பிரமாண்டமான வடிவத்தை ஒரு சில வார்த்தைகளால் சொல்லிச் செல்வது." - குட்டிரேவதி ('ஆண்குறிமையப் புனைவைச்சிதைத்த பிரதிகள்') Kutti Revathi 

இவ்வாறே ஞானசூரியும்  'புன்னகைக்கும் ஒவ்வோர் முகத்திலும்/ வலியின் ரேகை பாதாளம் பாய்கிறது' என்னும் போது  வெவ்வேறு அகதிதேசப் புன்னகைகளும் ஒருசேர அதளபாதாளம் பாய்வன ஆகிவிடுகின்றன.

*

"உன் பாட்டனின் மூஞ்சியில்/ செத்த மாட்டீரலைச் சுட்டுத் தின்றுவிட்டு/ என் பாட்டன்விட்ட/ குணமும் மணமும் நிறைந்த குசுவிலிருந்து/ எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்/என் அசலான கவிதைக்கான/ கச்சாப் பொருட்களை." - ம.மதிவண்ணன் Mani Mathivannan 

"தத்துவார்த்தப் பின்புலத்திலிருந்து சாதியத்தின்

வேர்களைக் கோபத்தோடு அசைத்துப் பார்ப்பவை

ம.மதிவண்ணன் கவிதைகள்."

"இதற்கான கவிதைமொழியைக் கவனியுங்கள். அருள்

பாலித்தல்,உபதேசம்,அபயம், ஆக்கினை,ஸ்மிருதி

முதலிய பிராமணைத்துவச் சொற்கள் ஒரு பக்கம்;

இதற்கு முரணாக வெளிப்படுகின்ற சொற்கள் எவை?

குணமும் மணமும் என்ற வழமையான தொடரோடு 'குசு'என்ற சொல் செய்கிற வேலை என்ன? இத்தகைய கவிதை எழுதுவதற்குரிய மொழிச்சாதனத்தை மனத்திலாக்கிக் கொள்ளவேண்டும்." - தி.சு.நடராசன்

('கவிதை என்னும் மொழி')

ஞானசூரி தனக்கான மொழியை எங்கெங்கிருந்து

எல்லாம் எடுத்துக்கொள்கின்றார்:

"பிரபஞ்சத்தின்/ ஒவ்வொரு துகள்களுக்குள்ளும்/ என்

கவிதைக்கான சொற்களை / ஒளித்து வைத்து/

வேடிக்கை காட்டுகிறது மொழி."

"களமாடிக் காலிழந்து /ஒண்டிக் குடித்தனமாய்/

ஒடுங்கிப்போன/ ஒற்றைக்கால் அண்ணனின்/ மேனியில் விளாசிய/ பலநூறு கசையடித் தழும்புகளில்/ எடுத்துக்கொண்டு வந்திருக்கிறேன்/ என் மொழியை"

*

ஆதிவாணியரும் (மாற்றுப் பாலினத்தார்) ஏதிலியரும்

அன்பின் அரவணைப்புக்கு ஏங்கிக்கிடப்போரே.

"நடு இரவில்/ திடுக்கிட்டெழும் குழந்தையைப்போல்/

அலறியெழுபவனுக்கு ஆதுரமான/ ஒரு சொல்

தேவையாயிருக்கிறது

" விழவில் தப்பிய செங்கட் சேய்/ கொளுவிய கூறினும்

ஒழுகாது அலமர/ஒருதாய்த் தேடி உவந்து/ பெருமடி

புதைக்கும் பெற்றித்தே தோழீ! - பெருஞ்சித்திரனார்

('நூறாசிரியம்' - நினைவிலிருந்து)

திருவிழாக் கூட்டத்தில் தாயைப் பிரிந்தே தப்பிய குழந்தை யார் தேற்றுதலுக்கும் அமைதியடையாது அதற்கப்பால் அன்னையைக்கண்டதும் ஓடோடி வந்தவள் மடியில் முகம்புதைக்கும் தன்மையே போல..

"எத்தனை / வசந்த காலம் வந்தென்ன/ ஒரு போதும்

துளிர்ப்பதேயில்லை/ பட்டமரம்"

"ஒரு /பச்சிலையின் துளிர்ப்பைப் போல்/ நம்பிக்கை

அளிக்கும் /ஒற்றைச் சொல்லைக் / கேட்கும் நாளே/

அகதிகளின் வசந்தகாலம்

*

அடைக்கலமாகிய தேசத்தின் தேர்தலுக்கு அவர்கள்

பகடைகள் ஆக்கப்படுவதையும்: மக்களின் சிறு வாழ்வையுங் களவாடும், ஆண்டுமுழுதும் பறக்கும் தேசமன்னர் மாதவிலக்கு நாட்களின் எண்ணிக்கையில் மட்டும் தேசத்தில் இருப்பதாகச் சொல்லப்படுவதையும் சுட்டாமல் விட்டாரில்லை.  நம்மனச்சான்றை உலுக்கி முகத்தில் அறையும் நிகழாய் நம்மில் குற்ற உணர்வைப் பற்றவைக்கின்றது 'நாடிலி' அதனதன் பேசுபொருளை நம்முள் தொற்றவைத்துக் கடத்தவல்ல கவித்துவமும் வாய்க்கப் பெற்றுள்ளதே ஞானசூரியின் கவிதைமொழி.

 இன்னமுங் கூட தம்மைத் தாமே செதுக்கிச் செதுக்கிச் சிற்பிக்கவும் அவர்களாலும் இயலும். நாளாந்தமும் பதைபதைப்பான பாதுகாப்பின்மையில் உழல்தரும்  அத்தகு ஏதிலிவாழ்வில் ஆதுரமான அரவணைப்பை நாமும் அவர்கட்க்கு வழங்க முற்படுகையில் பத்திநாதன்களும் ஞானசூரிகளும் விஸ்வரூபித்தே விகசிப்பார்தாமே? (பத்திநாதன்களும் Pathi Nathan 

இங்கில்லாவிடிலும் எம்மூடேதானே அவர்கள் இருப்பும்!)

*

இவ்வாசிப்பின் பிரதியில் இறுதி முத்தாய்ப்பாக

ஒரு தொகுப்பாக்கக் கவிதை:

நமோ நமோ ததாகதா!

~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

"போதி மரத்தின் நிழல்/ இருள்மண்டிக் கிடக்கிறது/ஒன்று/அவ்விடம் விட்டு விலகு/ இல்லையேல்/ நிழலை/வெட்டி வீழ்த்து.

அச்சமோ/ அழுகையோ /ஏதோவொன்று/ஒரு முறையாவது/ புத்தனின் கண்கள் திறந்து மூடுவதைப் / பார்த்துவிடும்/ அவாயெனக்கு"

"குறுநுண் பெரும்புயல் அசைத்திருந்தது/ வேம்பின்

கிளையில் முளைத்திருந்த காக்கைக் கூட்டினை.../

அடுத்தடுத்துக் கிளையுரசி குருதித் தோய்வோடு/

இறையாண்மை நதியில் வீழ்ந்திருந்த/ குஞ்சிற்குப்

புலியின் கண்கள்.

இறந்து காய்ந்திருந்த/ தவளையைத் தின்ற வாயோடு

பாய்ந்து நீந்திக்/ கவ்விப் பிடித்திழுத்துச் செல்கின்ற/

நாய்க்கு/ அச்சு அசலாய்ப் புத்தனின் கண்கள்"

"லட்சம் உடல்களில் ஓற்றை மரணம்/

ஆம் ஒற்றை உடலின் ஒரு லட்சம் மரணம்/

நமோ புத்தா"

"நரமாம்ச இரைவேட்டைச் சிங்களப் புத்தனுக்கு 

எதிரான  வியூகத்தில் சைவப்புலிகள்

காவி ஆக்டோபஸோடு கைகோத்த முரண்நகை!

நமோநமோ ததாகதா"

(சுகன்யா ஞானசூரி *  த.விஜய்ராஜ்  * ரமேஷ் பிரேதன்  *பொதிகைச்சித்தர் *)

Suganya Gnanasoory.  Vijayaraj Cholan. Ramesh Predan

#EXILE.

 

என்சிபிஎச் உங்கள் நூலகம்- நாடிலி-அண்டனூர் சுரா

 

நூல் விமர்சனம் – நாடிலி 

நூலாசிரியர் – சுகன்யா ஞானசூரி

கடற்காகம் பதிப்பகம்,மதுரை

கடல் மீதும் துண்டு நிலம் தேடும் நாடிலியின் பாதக்குறிப்பு

- அண்டனூர் சுரா

அலைகளின் மீதலைதலும், கடலலையில் இளைப்பாற ஒரு துண்டு நிலம் தேடுதலும் காணி நிலமேனும் சொந்தம் கொண்டவருக்குப் புத்துயிர் அனுபவம் தருவதாக இருக்கலாம். உள்ளம் கெலிக்கும் குதூகலமாகலாம். அவர்களுக்குக் கடல் என்பது நீலத்தாய். அலைகள் நுரைப்பு, பூரித்த பொங்கோதம். இதுவே நிலமற்ற, மண்ணற்ற, நாடற்றவர்களுக்கு? அல்லது நிலத்தையும் மண்ணையும் நாட்டையும் தொலைத்தவர்களுக்கு? கடல் என்பதும், அலை என்பதும் சாபம்! இந்த நீலக்கடலுக்கு ஏன்தான் இவ்வளவு பரந்துவிரிந்த நிலம்? இந்தக் கடல் கொஞ்சம் தன்னை உள்வாங்கிக்கொண்டால், இரண்டு கால்களில் ஒன்றையேனும் ஊன்றிக் கொள்ளலாம் தானே!. ஒரே கடல்தான். ஒரே அலைதான்! ஒருவருக்கு வர்ணனைக்கான மூலப்பொருளாக இருக்கிறது. மற்றொருவருக்கு வாழ்வதற்கான ஆதாரம் தேடும் இடமாக இருக்கிறது! 

அலைகளின் மீதலைதல், கவிஞர் சுகன்யா ஞானசூரிக்கு கற்பனை அல்ல, புலம்பெயர் அனுபவம். அதுவே அவரது முதல் கவிதைத் தொகுப்பும் கூட. நாட்டைத் தொலைத்துவிட்டு, அலைஅலையாக அலைகளில் வாழ்விடம் தேடிய அகதிகளின் துர்வாழ்வை கவிதையாக்கம் கொண்ட நூல் அது. கவனம் பெற்றது. வாசித்தவர்களின் கண்களில் கண்ணீர் கோர்த்தது. இவரது அடுத்த படைப்பு நாடடைந்த, தொலைத்த நாட்டைக் கண்டடைந்த கதம்பக் கொத்தாக இருக்குமென்றே, நானும், என்னைப் போல நீங்களுமாய் காத்திருந்தோம். அடுத்தத் தொகுப்பைத் தந்திருக்கிறார். மதுரை கடற்காகம் பதிப்பகம் வழியே, ‘நாடிலி’. இத்தொகுப்பிற்கு ஏதிலி என்றோ அகதி என்றோ தலைப்பு தந்திருந்தால் கொஞ்சம் ஆசுவாசமாக இருந்திருக்கும். ‘ஏதிலி’யைப் போன்று, ‘அகதி’யைப்போன்று, ‘நாடிலி’ அதற்கு நிகரான சொல் அல்ல. 

அகதி, ஏதிலி இவ்விரு சொற்கள் தமிழக மக்களுக்குப் பரிச்சயமானவை. நாடிலி, பயன்பாட்டளவில் புதியது.  ஏதுமற்றவர்கள் ஏதிலி. எல்லா நாட்டிலும் ஏதிலிகள் உண்டு. இவர்கள் வாழும் நாட்டிலேயே நாதியற்றவர்களாக ஆக்கப்படுகிறவர்கள். நாடோடியாக வாழ்ந்து, பிச்சை எடுத்துப் பிழைத்துக் கொள்ள உரிமை பெற்றவர்கள். பழங்குடிகளின் வாழ்வு இப்படியாகத்தான் ஆகிக்கொண்டிருக்கிறது. மலை மேல் குடியிருக்கும் மலைவாசிகள், பெருஞ்சுரண்டலால், மண், நிலம், பூர்வீகத்தை இழந்துவிடுகிறார்கள். அதேநேரம், இவர்கள், எங்கையும் வாழ்ந்துகொள்ளலாம், என்கிற உரிமை கொண்டவர்களாகிவிடுகிறார்கள். 

அகதி, தான் வாழ்ந்த நிலத்தை விடுத்து, பிற காரணங்களால்  இடம் அல்லது புலம் பெயர்பவர்கள். இடம் பெயர்வும் புலம் பெயர்வும் ஒன்றல்ல. கிளிநொச்சியை விடுத்து, யாழ்ப்பாணத்தில் குடியேறுவது இடம் பெயர்வு. ஈழத்தை விடுத்து கனடாவை நோக்கி நகர்வது புலம் பெயர்வு. புலம் என்பதற்கு துறை, துறைமுகம், நிலம், அறிவு, துருவம், இடம் என இன்னும் பல பொருளுண்டு. இங்குப் புலம் என்பது நிலம். சொந்த நாட்டினரால், சொந்த மக்கள் அகதியாக்கப்படும் சூழல், போர்ப்பெருங்கலைகளில் ஒன்றாகி வருகிறது. 

அகதிகள், ஒரு கட்டத்தில் சொந்த புலம் அல்லது இடத்திற்குத் திரும்புகையில், விடுத்துச் சென்ற இடம் திரும்பவும் கிடைக்கையில், அவர்கள் ‘வீடடைதல்’ ஆகிறார்கள். நாடிலி, கவிதைத் தொகுப்பில், ஒரு கவிதையில் ஒரு பறவை அப்படியாக வீடடைகிறது. அதே விட்டுச் சென்ற இடம், கொடுங்கர ஆக்கிரமிப்புக்கு உள்ளாகி, அவர்களின் வாழ்ந்ததற்கான அடையாளம் அழித்தொழிக்கப்படுகையில், நிலத்தை இழந்தவர்கள், நாடிலி ஆகிறார்கள்.  

நாடிலி என்பவர் நாடற்றவர்கள் அல்ல. நாட்டை இழந்தவர். நாட்டைப் பறிகொடுத்தவர்கள். ஞானசூரியின் இக்கவிதைத்தொகுப்பு, நாடிழந்த, நாட்டை இழந்ததன் மூலம் மண், மரம், செடி, கொடி, இணை உயிர்கள், காற்று, சுதந்திரம், வாழ்க்கை, தொழில், சொந்தம், உறவு, நிம்மதி, அமைதி,..என பலவற்றையும் இழந்தவர்களின் ஒவ்வொரு நொடி வாழ்தலையும் திணையாகக் கொண்டு பாடுகிறது.  அகத்திணையில் வறட்சி, வெப்பம் பிரிவு, துக்கம் என இடர்களைக் கொண்டது பாலை திணை. அதேபோன்று நாடிலி, நாடிழந்தவர்களின் துயர், துன்பம், துக்கங்களைத் திணையாக பாடுகிறது. 

ஒரு கவிதையில் குயிலின் ஓசையொன்று பெரும் கட்டடங்கள் முளைத்த மாநகரில் கேட்கிறது. குயில் வனத்தைத் தேடும் குயிலுக்கு, அது அமர்ந்து பாட எப்படியோ ஒரு மரம் கிடைத்துவிடுகிறது. வனம் தொலைத்த குயிலுக்கு, அந்த ஒரு மரம் சிறுவனமாக கிடைத்துவிட்ட மகிழ்ச்சி அதற்கு. தன் மரத்தை இழந்து, குடைந்தடைய மரமற்று, ஒரு சில்வண்டு தனக்கான இடத்திற்காக வெப்பம் பொதிந்த பொழுதில் தன் புலத்தைத் தேடி உரக்க ரீங்கரிக்கிறது. குயிலின் கூவுதலும், சில்லுவண்டின் ரீங்காரமும் ஒன்றல்ல. ஞானசூரியின் கவிதைகள் சில்லுவண்டின் ரீங்காரத்திற்கு ஒத்தவை. தொலைத்த புலத்தை, தொலைவிற்குக் காரணமான, காது கொடுத்துக் கேட்க மறுப்பவர்களின் காதுகளைக் குடையும் குரல். 

நாடிலி, இந்நூலை கவிஞர், "நாடற்று அலையும் அத்தனை ஏதிலிகளுக்கும் " சமர்ப்பணம் செய்துள்ளார். நாடிலி, என்கிற சொல்லைக் கண்டதும், எனக்கு வகிபாகம் சொல்லுடனான ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வருகிறது. இந்தியாவில் தேசிய குடியுரிமைத் திருத்தச் சட்டம், பேசும் பொருளாக மாறியிருக்கையில், ஒரு பத்திரிகைக்கு எழுதிய ஒரு கட்டுரையில், வகிபாகம் என்றொரு சொல்லைப் பயன்படுத்தியிருந்தேன். கட்டுரையைப் பிரசுரப்பதற்கு முன்பாக, அப்பத்திரிகையின் ஆசிரியர் வகிபாகம் சொல் குறித்து, விளக்கம் கேட்டார். விளக்கத்தை உள்வாங்கிய அவர், இது ஈழச் சொல் அல்லவா, இதை ஏன் தமிழ்நாட்டில் புகுத்துகிறீர்கள், என்றார். ஈழச்சொல் தமிழ்ச்சொல்தானே, என்றேன். 

வகிபாகம், என்கிற சொல் இங்கே வேரிட்டிடக் கூடாது, என்பதும் ஈழ நாடிலிகள் இங்கே நிரந்தரமாக குடியேறிவிடக்கூடாது, என்பதும் இருவேற்றுமை அல்ல. இந்த உரையாடல் நடந்த ஒரு மாதத்தில், தேசிய குடியுரிமைத் திருத்தச் சட்டம், கொள்கை முடிவு வெளியானது. இந்தத் திருத்தத்தில் மியான்மர், பூடான், வங்கதேசத்து, பாகிஸ்தான் இந்துக்களை இந்திய குடிமகன்களாக ஏற்க முன்வந்த அரசு, ஈழத்தமிழர்கள் இந்துக்களாக இருந்த போதிலும், இந்தியாவின் அடையாளமாக இதிகாசிக்கப்படும் இராமாயணத்தின் கதை அங்கு நடந்தேறியிருந்த போதிலும், அவர்களை ஒரு பொருட்டாக நினைக்கவோ, உள்வாங்கும் முடிவைப் பரிசீலிக்கவோ இல்லை. இப்படியான தருணத்தில்தான், நாடிலி என்கிற இக்கவிதைத் தொகுப்பும், நாடிலி ஒருவரால் எழுதப்படும் பாடுபொருளும் அதிமுக்கியத்துவம் பெறுகிறது. 

"அலைக்கழிக்கும் பறவை" என்றொரு கவிதையில், அந்தகார இருளுக்கப்பால் பெருவெளியெங்கும் தேடியலையும் பறவை ஒரு வேளை உங்கள் பார்வைக்குப் புலப்பட்டால் அப்பறவை குறித்து சிறுகுறிப்பு வரைக, என்கிறார் கவிஞர். அதற்கான குறும்பதில், " காணாமல் ஆக்கப்பட்டவை" என்கிற கவிதையில் கிடைக்கப் பெறுகிறது. ஓயாமல் ஒலித்த படியிருக்கும் பூச்சிகளின் ரீங்காரம், பெருங்காட்டைத் தொலைத்த பறவைகளுக்கும் சேர்த்து குரல் எழுப்புகிறது. ஓயாமல் ஒலிக்கும் நாடிலி பூச்சி, கவிஞர் சுகன்யா ஞானசூரி. 

நாடற்றவர்களின் வாழ்வில் வேறு என்னவெல்லாம் கனவாக இருக்கின்றன, என்பதைக் கவிதைகளால் இடறிவிடும் சொற்கதிர்கள் புலப்படுத்துகின்றன. தாயகம், பறவை, தாய்நிலம், அடையாளம், முகாம், வீடடைதல், வாழ்வு, வைகறை, நாளை,ஆசை, வானம்,ஆதிக்குத் திரும்புதல்,முகம், அரசியல்,நவதிசை,மழை,ஊர், நதி பார்த்தல், சொற்கள்,பெருவெளி,மொழி,. இவைப் பாடுபொருளாகவும், அதன் மீதான கனவும் கனம் பொதிந்த வாழ்வும் கவிதைகளாக களம் கொள்கின்றன. 

ஒரு நாடிலியிடம், இப்படியான நிலைக்குத் தள்ளிய அதிகாரம், கேள்வி எழுப்புகிறது. உனது அடையாளம் என்ன? என்று.  “ மிச்ச மீதியாயிருக்கும் / உயிரைக் காக்கப் போராடும் / அடிமையான அகதி நாங்கள்/ வேறென்ன அடையாளம் சொல்ல?, என்கிறது ஒரு கவிதை. அதிகாரமே இல்லாத அகதிக்குத்தான்/ எத்தனை வண்ண வண்ண /அடையாள அட்டைகள் என்கிறது மற்றொரு கவிதை. அகதிகளின் வண்ணமயமான அடையாள அட்டையில் பொதிந்து கிடக்கும் நிறமற்ற இருண்ட வாழ்வைக் கண்களுக்கும் வெளியே கண்ணீராக வடிக்கிறது. 

போதி மரத்தின் நிழல் வரலாற்றுக் கதையாடலில் ஞானம், நிலம், அமைதி கொடுக்கும் உருவமாக இருக்கிறது. ஆனால் அதன் நிஜமோ, நிழல் எது இருள் எது எனப் பிரித்தறிய முடியாத இருண்மையைக் கொண்டிருக்கிறது. அந்த நிழல் அச்சமூட்டுவதாகவும், கொலை ஆயுதம் நீட்டுவதுமாக இருக்கிறது. அந்த நிழலிருந்து விலகு என்கிறார் கவிஞர். இல்லையேல் நிழலை வெட்டி வீழ்த்து என்கிறார். நிஜத்தை வீழ்த்தாமல், நிழலை வெட்டி வீழ்த்துவது அத்தனை எளிதா, என்ன? 

அச்சமோ அழுகையோ / ஏதோவொன்று / ஒரு முறையாவது / புத்தனின் கண்கள் திறந்துமூடுவதைப் பார்த்துவிடும் / அவா எனக்கு, என்கிறார் கவிஞர். அவருக்கு மட்டுமா?

வாழ்வதற்கு நாடற்ற நாடிலிக்கு சாவுவதற்கேனும் ஒரு நாடு வேண்டும், எனக் கேட்பது, என்னே கொடியது. நாடே இல்லையாயினும் அவனுக்கு உரிமையான ஒரு மரத்தின் கிளையேனும் வேணும், எனப் பாடுவது, எத்தனை வலியது. எல்லையற்ற வெளியில் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறேன் / மகள் இப்போது என் தாய்நாடு பற்றி வினவுகிறாள் / நான் பிரபஞ்சத்தின் மேலிருந்து ஒற்றைச் சுருக்கில் தொங்குகிறேன். என எழுதுகிறார் கவிஞர்.  தான் பெற்ற மகள், என் தாய்நாடு எனக் கேட்கும் கேள்விக்கு பதில் சொல்ல இயலா ஒரு தந்தையால் வேறென்ன செய்ய இயலும்?. பிரபஞ்சத்தில் தொங்கம் ஒற்றைச் சுருக்கு கயிறை விடவும், மகளின் நாடு பற்றியக் கேள்வி பதைக்க வைக்கிறது.

தான் பேசும் மொழியில், சா தீயை, மதத்தைத் தேடும் குரூரம் நவநாகரிக பழக்கமாகி வந்துள்ளது. நாடிலி என்பதே ஒரு சாதியாகவும் மதமாகவும் ஆகிவரும் இவரிடம் அதை ஏன் தேடுவானேன்? கவிஞனின் ஒரு நாள் கழிவு, எத்தகையது எனத் தேடினேன். `ஒரு நாளின் 24 மணி நேரம் என்பது / அகதிகளான எங்களுக்குப் / பெரும் அவஸ்தை’ என்கிறார். மருத்துவ ஆய்வகத்தில் நுண்ணோக்கியில் அலைவுறும் நுண்ணுயிரிகளின் வெளியில் / அவருக்கான உயிர்க்காட்டைத்/ தேடும் கவிஞர், அந்த ஆய்வகம் இருந்த இடத்தில் அத்தனை இரைச்சலுக்குமிடையில் கூவும் ஒற்றை குயிலின் கூவுதலில் தொலைத்த வனத்தைத் தேடும் பறவையோடு அவருக்கான வனத்தையும் தேடுகிறார். பச்சை மட்டுமே வாழ்ந்த இடத்தில், இப்போது சிவப்பு மஞ்சள் பச்சை. 

அலைக்கழிக்கும் பறவை, உருமாறுகிறது வெண்ணிலவு, நட்சத்திரங்களினூடே, கொடிய நிழல், ஆதிக்குத் திரும்புதல், புலம் பெயராது இருந்திருக்கலாம், வெறுங்கழுத்தி, பெருந்தொற்றில், இருள் விலகா மௌனம் தலைப்புகளில் நாடிலியின் இருபத்து நான்கு மணி நேரங்கள் அலையாடுகிறது. ஒரு கவிதை, குளத்தின் வட்டச்சுழல் அதிர்வையும் மனஅதிர்வையும் ஒப்பிட்டு சுழலாற்றுகிறது. 

சிறு கல் / விழுந்த குளத்தின் / அதிர்வென விரியும் / வட்டச்சுழலில் / நினைவதிர்வொன்று / சுழன்றபடி இருக்கிறது / ஒரு பாடல் / நுழைந்த மனதில்.

ஒரு கவிதையில், ஏன் என்னை அகதியாக்கினீங்கள்? எனக் கேட்கிறார். அவரது தந்தையிடம் அவர் கேட்கும் கேள்வியாக அது இருந்தாலும், அக்கேள்வி இந்த உலகத்தைப் பார்த்துக் கேட்கும் கேள்வியாகவும் இருக்கிறது. அப்படியாகக் கேட்ட கவிஞர்தான், தன் என்னுரையை இவ்வாறு முடிக்கிறார், “ அகதிகள் இல்லா உலகம் உருவாக வேண்டுகிறேன் ” சபிக்கப்பட்டவர்களால் நிரம்பிக் கிடக்கும் இந்த உலகில், இந்த வேண்டலை அவர் யாரிடம் கேட்டிருக்கக் கூடும்? காது உடையவர்களிடமா? இல்லை, மென்மெல்லிய இதயம் உள்ளவர்களிடம்!  

கடல் மீதும் துண்டு நிலம் தேடும் நாடிலியின் பாதங்கள், தனக்கான புலத்தைச் சென்றடைய வேண்டும், என்பது என் வாழ்த்துகை அல்ல, வேண்டல்!! 

- அண்டனூர் சுரா

1546 C,மகாத்மா நகர்

கந்தர்வகோட்டை

புதுக்கோட்டை மாவட்டம்- 613301

அலைபேசி - 9585657108

இவ்வளவு விரிவாக நாடிலியை முன்வைத்த தோழர் அண்டனூர் சுரா அவர்களுக்கு என் அன்பும் நன்றிகளும் என்றென்றும். ப்ரியங்கள் தோழர்.